Rozdział 11

Sama nie wiem, dlaczego zdecydowałam się na założenie bordowej bielizny. Myślę, że było to spowodowane brakiem jakichkolwiek szaleństw od bardzo dawna. Po prostu chciałam przeżyć coś niezwykłego, a szczerze mówiąc – z Malfoyem, który był poniekąd moim porywaczem potrafiłam się lepiej dogadać niż z własnym byłym narzeczonym.

Weszłam do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Prawdę powiedziawszy – nie chciałam wychodzić przed byłym Ślizgonem w samej bieliźnie. Chciałam mu tylko pokazać, że nie jestem już szarą myszką, a rozczochrana kujonica z Gryffindoru odeszła dawno w niepamięć.

Dopiero teraz, na dobrą sprawę, przyjrzałam się wyzywającemu strojowi i od razu pożałowałam swojej decyzji. Czułam się nieco (nawet bardziej niż nieco) skrępowana, ale nie chciałam się teraz wycofywać. Zrzuciłam więc ubrania i naciągnęłam na siebie bordowy komplecik. Przejrzałam się w lustrze, stwierdzając z ulgą, że na moim ciele widnieje już coraz mniej śladów po siniakach i ranach. Najgorsze były ramiona, ale stwierdziłam, że i tak są widoczne codziennie, więc nie muszę ich zakrywać.

Ostatni raz spojrzałam w lustro i kompletnie nie wiedząc co i po co właściwie robię, wyszłam pewnym krokiem z łazienki. Zamknąwszy drzwi , odwróciłam się do blondyna. Nie powiem, że nie zrobiło mi się miło, gdy zachłysnął się powietrzem.

-Hermiona? – zapytał głupkowato, a mi zachciało się śmiać.

-I jak? – zapytałam, obracając się wokół własnej osi. Czułam się, jakbym przymierzała coś teraz w sklepie i pytała kogoś o radę.

-No.. – zaczął, wodząc po mnie wzrokiem – ładnie.

Westchnęłam i usiadłam na krańcu jego łóżka.

-Tylko ładnie? – spytałam znowu.

-No… Pięknie. Świetnie wyglądasz. – stwierdził, po raz drugi wodząc po moim ciele wzrokiem i zatrzymując się w jednym punkcie.  Po chwili ocknął się z tego ,,transu” i oznajmił – Ja już się przenoszę na kanapę.

Tak jak niedawno, zatrzymałam szybko jego rękę.

-Już o tym mówiliśmy. Ja na kanapie, Ty na łóżku. Bez dyskusji. Jesteś za słaby i nie powinieneś się nigdzie ruszać.

Chłopak uśmiechnął się łobuzersko.

-Wiesz, łóżko jest duże, zmieścimy się we dwójkę. – rzekł powolnym głosem.

Spojrzałam na niego srogo, a on lekko się spiął.

-Znaczy wiesz… tylko tak zasugerowałem – wytłumaczył. Jego trudności z mówieniem były dla mnie naprawdę przezabawne.

Postanowiłam lekko się rozluźnić i wykorzystać chwilową nieudolność chłopaka.

- A co, Malfoy, chciałbyś? – zapytałam, śmiejąc się, sama nie wiem z czego.

Chyba zrozumiał, że z niego pogrywam. Lekko podniósł się na łokciach i spojrzał mi wyzywająco w oczy.

-A czemu nie? – to było pytanie retoryczne.

-Dobra! Tylko nie bądź zdziwiony, kiedy wyrzucę cię w środku nocy z łóżka! – zachichotałam, a on mi zawtórował. Szczerze powiedziawszy, to czułam się w jego towarzystwie lepiej niż ostatnimi czasy w towarzystwie Harry’ego, o Ronie już nawet nie wspominając.

-Powinnaś się raczej obawiać tego incydentu z mojej strony – odrzekł i dał mi sójkę w bok.

Nie zwróciwszy uwagi na łaskotkę, zamyśliłam się, wpatrując się tępo w sufit.

-Co jest? – zapytał blondyn

-Draco – zaczęłam zdanie celowo od jego imienia – rozumiem, że się zmieniłeś, ale powiedz mi proszę, co się stało z tym dawnym zadufanym Ślizgonem?

-Nie ma go – odrzekł bezbarwnym tonem głosu – Nie ma go już od dawna.

-Ale nie pozbyłeś się go do końca. – to nie było pytanie.

-Nie. – odpowiedział sucho, lecz po chwili dodał – Ale to zrobię. Wiem, że zawsze będzie się za mną ciągnąc moja przeszłość, ale nigdy więcej nie pozwolę jej zmętnić mojej przyszłości.

Postanowiłam zadać mu kolejne pytanie, choć nie byłam pewna czy udzieli mi na nie odpowiedzi. Ta myśl nurtowała mnie od przybycia tutaj. A mianowicie – co jest z Nevillem?

-Co… by się stało, gdyby Neville został przydzielony tutaj,  a ja zostałabym wśród reszty Śmierciożerców?-  spytałam nieśmiało, a Draco momentalnie odpowiedział:

-Nie było takiej opcji, ja decydowałem o tym, czy.. – nie dokończył, gdyż mu przerwałam:

-Rozumiem, ale chodzi mi o sam fakt, co mogłoby się ze mną stać – naciskałam.

-Wiem, że tak naprawdę nie pytasz się o to, co mogłoby się z tobą stać, ale o to co dzieje się z Longbottomem, prawda? – rozgryzł mnie

Pokiwałam głową.

-Hermiono, w najgorszym wypadku oberwał paroma Cruciatusami. Śmierciożercy nie chcą kolejnej akcji porwania magomedyka, tym bardziej, że jest ich coraz mniej. Celowo poprosiłem Czarnego Pana o Ciebie, bo bałem się, ze ten cały Longbottom pomiesza składniki  i z moją matką będzie jeszcze gorzej.

Postanowiłam zadać mu kolejne pytanie:

-Unikasz odpowiedzi od mojego pierwszego pytania. Co by się stało ze mną? – dopytywałam

-A po co ci to wiedzieć? – odburknął.

-Po prostu jestem ciekawa. No powiedz mi! – nalegałam.

Westchnął.

-Wiesz co dokładnie działo się z waszą poprzedniczką? – zapytał

-Nie – odpowiedziałam, przyglądając się mu uważnie.

-Więc lepiej, żebyś … - znowu weszłam mu w słowo:

-Co się z nią działo?

Chłopak zamyślił się przez chwilę.

-Coś nie do opisania. Była strasznie poniewierana. Czasami przez kilka dni nic nie jadła ani nie piła. Żyła w warunkach gorszych niż skrzaty domowe.  Wyglądała okropnie – była straszliwie chuda i koścista, a na dodatek cały czas poraniona, bo jacyś niewyżyci Smierciożercy musieli się na niej od czasu do czasu wyżyć – a to moja ciotka, a to mój… ojciec – stwierdził z niechęcią – Codzienne brutalne gwałty były na porządku dziennym i nikt nie miał im za złe, że to robili. Był to jeden z licznych powodów, dla których przestałem ślepo wpatrywać się w ojca – po prostu brzydziłem się go za to, co robił.

Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Było mi okropnie żal kobiety i poczułam wielką chęć odebrania życia któremuś ze sługusów Voldemorta.

Zadrżałam na całym ciele.

-Zimno ci? – zapytał troskliwie mój towarzysz, okrywając mnie swoim kocem.

-Troszkę – odpowiedziałam zgodnie z prawdą i opatuliłam się miękkim przykryciem. Cały czas huczały mi w głowie słowa młodego Malfoy’a.

-Nie powinienem był ci tego mówić.

_______________________

-Nie powinienem był ci tego mówić – stwierdziłem. 

Niewątpliwie przestraszyłem dziewczynę i zapewne niedługo nie będzie chciała mieć ze mną nic do czynienia.

Hermiona spojrzała na mnie, swoimi wielkimi, czekoladowymi tęczówkami.

-Nie. Powinnam wiedzieć. – odpowiedziała smutno.

-Ja po prostu chciałbym, żebyś wiedziała – wypuściłem głośno powietrze – że ja nigdy ci czegoś takiego nie zrobię. – oświadczyłem szczerze.

-Wiem. – odpowiedziała i uśmiechnęła się do mnie smutno. Cieszyłem się, że zaufała mi na tyle, że już nie obawiała się zachowania z mojej strony. Jedną rękę delikatnie objąłem dziewczynę, bojąc się jej reakcji na ten gest.

Poczułem się mile zaskoczony, kiedy nie tylko nie odepchnęła ręki, ale też przesunęła się w moją stronę i wtuliła głowę w moją pierś. Zacząłem delikatnie poruszać ręką, gładząc tym samym jej rękę, a ona wodziła palcem po moim torsie. Czułem się jak zaczarowany. Jeszcze nigdy nikt nie wywołał u mnie takich odczuć samym gestem.  Nie miałem pojęcia, co tak właściwie się ze mną dzieje, ale nie za bardzo chciałem wiedzieć. Liczyło się tu i teraz.

-Od czego masz tą ranę? – dziewczyna przerwała panującą między nami ciszę. Wodziła właśnie palcem po śladach podłużnej rany na moim brzuchu.

-Kiedyś oberwałem od ojca – odpowiedziałem.

Kolejny raz spojrzała na mnie, tym razem z przerażeniem.

-Od własnego ojca? Za co? – zapytała.

-Nie wykonałem polecenia.

Zastanowiła się nad czymś chwilę.

-Co to było za polecenie?

-Jesteś dzisiaj bardzo ciekawska. – orzekłem, a Granger lekko się zarumieniła. Przejechałem prawą ręką po jej policzku, lewą nadal gładząc jej ramię. Lekko opuściła głowę, widocznie zawstydzona sytuacją. Nie chciałem, by się wstydziła przede mną, więc palcem podniosłem jej podbródek.

-Ślicznie się rumienisz. – szepnąłem, a twarz dziewczyny momentalnie zapłonęła żywym ogniem. Uśmiechnąłem się pod nosem, a Hermiona zaśmiała się.

-Nie mogę przy tobie racjonalnie myśleć. – stwierdziła była Gryfonka.

-Bardzo mnie to cieszy.

-Jestem rozkojarzona – kontynuowała.

-Nic nie szkodzi.

-Jestem tu, by się tobą zajmować, powinnam racjonalnie myśleć – powiedziała, tym razem przejeżdżając wierzchem dłoni po mojej twarzy. Ja natomiast, nie przerywałem gładzenia jej policzka.

-I bardzo dobrze się mną zajmujesz – odrzekłem, przenosząc rękę z jej twarzy do pasa. Jej oddech przyspieszył. Ona także przeniosła swoją dłoń – na mój obojczyk.  Nasze twarze znajdowały się niebezpiecznie blisko siebie.

-Muszę w końcu… - szepnęła, ale nie dałem dokończyć jej zdania.

-Nic nie musisz – odpowiedziałem równie cicho i musnąłem jej wargi ustami.  

Potem drugi raz i trzeci, a po chwili ten czuły gest przerodził się w coś większego. Nasze oddechy zamieniły się w dyszenie. Objąłem dziewczynę w pasie, przyciągając ją bliżej siebie, a ona wplotła palce w moje włosy.  Pogłębialiśmy nasz pocałunek. A najlepsze było w tym wszystkim to, że to nie ja całowałem ją – całowałem się Z NIĄ! I nijak nie mogłem przestać.

Hermiona zmieniła swoją pozycję i teraz znajdowała się tuż nade mną. Swoimi drobnymi dłońmi wodziła po moim torsie, a ja obiema rękami sunąłem po jej talii.  Smakowałem jej ust i z każdym drobnym pocałunkiem, nie mogłem doczekać się kolejnego.  Ciche jęki brązowowłosej były dla mnie niemalże muzyką i niezwykle mnie podniecały.

-Hermiono… - szepnąłem, szybko wracając do swojej rozkoszy.

-Draco… - jęknęła dziewczyna, nie odrywając swoich ust od moich.

-Jesteś taka cudowna, Hermiono… - kolejny szept wydobył się z moich ust.  Czułem, jak niesforne motyle wariują w moim brzuchu. Cały świat wirował wokół mnie, a żar między nami rósł z każdą chwilą.

Zaśmiała się tylko krótko i zaczęła delikatnie i chyba nieświadomie, przesuwać ciałem do przodu i do tyłu. Coraz głośniej dyszałem, gdyż ruchu dziewczyny wywoływały we mnie podniecenie.

Nasze języki wykonywały właśnie wspólny, niezwykle namiętny taniec, a ja czułem, że wszystko we mnie rośnie. Bałem się tego, co może się za chwile stać, ale nie mogłem tego powstrzymać. Jestem młodym mężczyzną, który od dawna nie miał styczności z żadną tak seksowną kobietą, jaką była Hermiona Granger, więc nie tyko ja ale i moje ciało w pewien sposób reagowało na jej niezwykłe piękno.  Czułem, jak z każdą chwilą moja męskość boleśnie rośnie, choć wcale tego nie chciałem. Byłem świadomy tego, że może to zniechęcić i odrzucić moją towarzyszkę, ale nie byłem w stanie nic z tym zrobić.

Każdy ruch dziewczyny potęgował moje doznania.  W pewnej chwili Hermiona delikatni oderwała swoje usta od moich i spojrzała na mnie. Wiedziałem, iż poczuła moją erekcję. Nie miałem pojęcia, co mam teraz zrobić. Była Gryfonka powróciła do swojej dawnej pozycji i powoli zsunęła się z mojego ciała. Niestety, widocznie któreś z nas podczas pocałunku musiało przypadkowo pozbyć się kołdry, gdyż brązowookiej w tym momencie ukazała się moja męskość, hamowana jedynie spodniami piżamy. Chciałem choć spróbować jakoś się wytłumaczyć. Nadal dysząc, powiedziałem:

-Hermiona, przepraszam. Ja… nie chciałem żeby tak wyszło.

Po chwili, odpowiedziała:

-Ja… wiem, tylko… ja chyba jednak pójdę do siebie. – rzekła.

-Nie, proszę, nie idź! Ja… zaraz… - nie miałem pojęcia, co mam odpowiedzieć.

- Prześpię się na kanapie. – oświadczyła, po czym momentalnie wyszła z łóżka. Nie zatrzymywałem jej, gdyż nie miałoby to najmniejszego sensu.  Po minucie dziewczyna leżała już na mojej sofie, szczelnie przykryta kocem.

-Dobranoc, Draco. – szepnęła.

-Dobranoc, Hermiono – odrzekłem i zagłębiłem się we własnych myślach.

Postanowiłem jutro wyjaśnić dokładnie całą sprawę.  Naprawdę zależało mi na niej i nie chciałem , by myślała, że chodzi mi tylko o jedno.

Zrozumiałem, że w końcu znalazłem kogoś, o kogo muszę się starać. I miałem zamiar to robić.

_______

Eloelo! Przepraszam za kolejną długą nieobecność :c A szczególnie moją kochaną Faceless, która upominała się o rozdział. Wiem, że od ósmego jest kupa czasu, ale niestety - mam tylko weekendy na pisanie.  Postaram się dodać nn przed kolejnymi zawodami (15 grudnia) Dziękuję za to, że na mnie czekacie i zawsze czytacie to, co tam naskrobałam. 

ten rozdział jest nieco - em, nie wiem w sumie jak go opisać, więc ta kwestię zostawiam wam :)

+

Widzę, że trzymaliście za mnie mocno kciuki, bo wygrałam zawody! :D Jeej! Pobiłam swoją życiówkę! 

Pozdrawiam cieplutko 

Nadya .