Rozdział 20

     Czułam się, jakby całe życie, wszystkie emocje i uczucia, uleciały ze mnie w momencie, gdy Draco opuścił pomieszczenie. Usiadłam na krawędzi  starej kanapy i bezmyślnie patrzyłam przed siebie. To, co teraz było w mojej głowie, można by porównać do niezręczności i zagubienia pierwszorocznego w Hogwarcie.

Ci, których znałam – moje jedyne pocieszenie, osoby, które pozwalały mi naprawdę żyć, musieli mnie opuścić. Nie miałam tego za złe ani Draconowi, ani Narcyzie. Byłam niemalże pewna, że w przeniesieniu mnie maczał palce Lucjusz Malfoy, niezadowolony z faktu trzymania w domu szlamy.

Wbrew pozorom nie czułam strachu. Nie chciałam już nigdy więcej dać nikomu tej chorej satysfakcji z mojego przerażenia. Po prostu siedziałam, jak ta kukła, gapiąc się w jakiś bliżej nieokreślony obraz – bo moje oczy nie odbierały bodźców – były po prostu otwarte.

Nie musiałam czekać długo.

Usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza. Nie odwracałam spojrzenia. Jedynym odruchem z mojej strony, było zaciśnięcie pięści.

Ktoś wszedł do pokoju  i stanął nade mną. Zdecydowałam się podnieść głowę. Był to Blaise Zabini – były Ślizgon, którego znałam z Hogwartu i częstych wizyt w Malfoy Manor. Czekałam, aż on pierwszy się odezwie.

-Słuchaj, Granger… - zaczął – Nie mam zamiaru być twoim opiekunem, nic z tych rzeczy. Nie wiem, na co pozwalałaś sobie u Smoka, ale zapewniam cię, że tutaj nie masz co marzyć o takim traktowaniu, więc…

-Wiem. – stwierdziłam sucho.

-Nie przerywaj mi. – ostrzegł – Gdyby na moim miejscu stał inny Śmierciożerca, mogłabyś oberwać. Właśnie przed tym przyszedłem cię ostrzec – wziął krótki wdech i mówił dalej – Pierwsza zasada: Słuchaj się. Nie opieraj się i nie pokazuj swojego gryfońskiego temperamentu. To tylko by ich  podjudzało.

-Mam być na każde skinienie tych…? – nawet nie mogłam znaleźć odpowiedniego określenia, na te śmiercionośne imitacje prawdziwych czarodziei.

-Tak. Myślę, że nie będą mogli za bardzo cię uszkodzić.  Lord zabronił niepotrzebnego ,,marnowania” tych, którzy mogą się na coś przydać.  W końcu nieprędko znajdą sobie kolejnego magomedyka.

Westchnęłam.

-Dlaczego mi to mówisz? – zapytałam – W końcu jesteś jednym z nich, nie musiałbyś mnie przed tym ostrzegać.

Chłopak spojrzał na mnie z taką wściekłością, że aż skuliłam się w duchu.

-Nie. Jestem. Jednym. Z. Nich. – każde słowo wypowiedział wyjątkowo dobitnie – Jasne?

Pokiwałam tylko głową.

-To, że wykonuję ich polecenia – tłumaczył się – To nie znaczy, że sprawia mi przyjemność patrzenie na czyjąś mękę. Nie tylko ty chcesz przeżyć. A za te ostrzeżenia to powinnaś dziękować Malfoy’owi, bo tylko na jego prośbę ci to mówię. Pamiętaj o tym.

Poniekąd, zrobiło mi się naprawdę ciepło na sercu, że Draco poprosił Zabiniego o to, by mnie przestrzegł.

-Posprzątaj ten burdel – powiedział na odchodne i wyszedł.

***

Miałem ochotę wyrywać sobie włosy z głowy. Nie wiedziałem, co się dzieje z Hermioną, jak ją traktują, czy Blaise z nią rozmawiał. Jakież to było strasznie irytujące! A najgorsze, że nie miałem nawet pomysłu, jak ją  stamtąd wyciągnąć. Nie wiedziałem kompletnie, co mam robić.

Na domiar złego, mój ojciec ciągle chodził tam i z powrotem po domu i powtarzał: ,,Jak to dobrze, że pozbyliśmy się tej brudnej szlamy”.

Ileż bym dał, by móc ją po prostu objąć. By nie musieć martwić się o to, co może wymyślić ten pokręcony sadysta Voldemort. Ta bezsilność i bierność mnie po prostu przytłaczała.

Moja matka także źle znosiła nieobecność brunetki. Od czasu powrotu z siedziby Czarnego Pana, nie zamieniliśmy ani słowa. Ale byłem pewny, że myśleliśmy o tym samym.  

Dlaczego ta jedyna osoba, która pozwoliła mi żyć, musiała odejść?

A teraz jeszcze musiałem bać się o drugą – moją matkę. Tak, potwierdziły się moje najgorsze przypuszczenia i ,,Najwyższy Lord”, dowiedziawszy się o jej rychłym powrocie do zdrowia, zaplanował misję z jej udziałem.

Moja matka zazwyczaj była częścią chytrego planu, czymś na zasadzie przynęty. Wiedziałem, że to rozsadza ją od środka, bo prawie za każdym razem musiała udawać serdeczną i miłą, by potem wpaść z hukiem i całym gronem Śmierciożerców. To nie leżało w jej naturze, ale nasz mechanizm działał jak błędne koło – ja wykonywałem zadania, bo bałem się, że skrzywdzą matkę, a ona robiła to samo dla mnie.

Miałem tylko nadzieję, że Hermiona nie będzie musiała być świadkiem przesłuchań lub tortur. To byłoby już ponad jej siły.

Postanowiłem, że za kilka dni wybiorę się do siedziby z jakąś sprawą, bądź z chęcią uczestnictwa w misji . Chciałem po prostu dowiedzieć się, jak czuje się dziewczyna.

***

Wieczorem kolację przyniósł mi jakiś skrzat. Nawet nie udało mi się dowiedzieć, jak ma na imię, gdyż był on tak zlękniony, że na sam dźwięk mojego głosu o mały włos nie dostał zawału.

W sumie, to nawet nie wiem, czy to co dostałam, można w ogóle było nazwać kolacją – czerstwy kawał chleba i woda w blaszanej misce.

Nie miałam najmniejszej ochoty jeść. Przez kilka godzin starałam się doprowadzić  tą ruinę do porządku, jednak niektóre sprzęty były już tak zużyte, że nie było nawet sensu się nad nimi wysilać.

Nagle na moim biurku zmaterializowała się mała kartka. Podeszłam do stołu i rozwinęłam zwitek papieru.

,,NATYCHMIAST do Mojej Komnaty. Skrzatka czeka na Ciebie przed drzwiami”

                                                                                              - B.Z.

Domyśliłam się, iż nadawcą wiadomości jest Blaise Zabini. Na nic nie czekając, wyszłam z pomieszczenia, a moim oczom ukazało się niezwykle brzydkie stworzonko, odziane w podziurawiony worek. Żal aż ścisnął mnie za serce, ale nie odzywałam się do skrzatki. Bałam się, iż mogę ją przestraszyć, tak jak jej poprzednika.

Ta mała istotka prowadziła mnie przez tyle zawiłych korytarzy, że już straciłam rachubę i sama nie byłabym w stanie wrócić do ,,swojej” komnaty (jeżeli komnatą można nazwać mały, ciasny pokoik z kanapą). Po jakiś trzech minutach doprowadziła mnie do obszernych, dębowych drzwi i zapukała w nie cichutko. Kiedy ze środka usłyszałyśmy ,,wejść!”, skrzatka otworzyła przede mną drzwi.

Weszłam nieśmiało do środka. Ciemnoskóry siedział w dużym, zielonym fotelu obok kominka.

-Podejdź, Granger. Nie gryzę – powiedział spokojnym, aczkolwiek pewnym głosem.

Ruszyłam w jego kierunku i stanęłam jakieś dwa metry od fotela.

-Na miłość Merlina, dziewczyno, siadaj! – wskazał ruchem ręki na sofę.

Usiadłam i żeby nie sprawiać wrażenia zlęknionego psa, lekko się rozluźniłam.

-Słuchaj mnie – zaczął niezwykle poważnie- Kiedy parę minut temu wracałem z kolacji, usłyszałem rozmowę Goyle’a i Crabbe’a. Szczerze mówiąc, to mam głęboko w poważaniu, co się z tobą stanie, ale wiem, co obiecałem Smokowi.

Nie mogłam nadal ogarnąć rozumem, co chciał mi przekazać były Ślizgon.

-I co w związku z ich rozmową? – zapytałam.

-Delikatnie mówiąc, ustalali szczegóły dzisiejszej wizyty u ciebie i… - nie dałam mu dokończyć

-Nikogo nie sprowadzałam, słowo! Nie wiem, czemu… - w mgnieniu oka chłopak podniósł się z miejsca, znalazł przy mnie, złapał za włosy i pociągnął moją głowę do tyłu.

-Co ci mówiłem o nie przerywaniu? – wściekał się – Niby taka mądra, a prostej rzeczy zrozumieć nie potrafi. Domyślam się, że sama byś ich nie sprosiła, kretynko. Posłuchaj, co mam ci do powiedzenia.

Kiwnęłam  głową, a Zabini wrócił na swoje poprzednie miejsce.

-Musisz zdawać sobie sprawę z tego, że jesteś tutaj tak naprawdę jedyną kobietą – widząc moje pytające spojrzenie, wyjaśnił – tutejsi nie ruszyliby kobiety innego Śmierciożercy. Zresztą, nie ma ich tu dużo, bo większość woli mieszkać w domach. Bądź świadoma, że jako szlama, której nikt nie broni, stajesz się łatwym łupem dla napaleńców. Znając życie, te dwie kreatury właśnie zastanawiają się, dlaczego nie ma cię w pokoju.

Byłam niemalże pewna, że moje oczy wyglądają, jakby chciały się wydostać z orbit. Nie wiedziałam, jak mam się zachować. Człowiek siedzący naprzeciwko mnie właśnie obwieścił mi, że mogłam być w tej chwili gwałcona przez dwóch niezaspokojonych zboczeńców. Chciało mi się płakać.

-Dziękuję, że mnie przed nimi uratowałeś – powiedziałam z wdzięcznością, a chłopak się zaśmiał.

-To bardziej jest przykład, niż ratunek. Licz się z tym, że to może się powtórzyć, nawet jutro. Nie tylko oni są skłonni do takich rzeczy. Posiedzisz u mnie godzinę, a potem odprowadzę cię do komnaty, żeby sprawdzić, czy już sobie poszli.

-Dziękuję – powtórzyłam.

-Czy ty musisz być taka denerwująca? – zapytał z sarkazmem . Podniosłam brwi do góry w geście zdziwienia – Ciągle przepraszasz, dziękujesz, tłumaczysz się. Czyżby ,,Malfoy-obrońca-szlam” nauczył cię kultury? – zakpił.

Nie odpowiedziałam mu, bo wiedziałam, że i tak nic nie wskóram. Mimo swojej pomocy, Zabini nadal pozostawał arystokratą, dla którego największą wartością była czystość krwi.

Po chwili były Ślizgon wstał z fotela i udał się w kierunku biurka. Wyciągnął z szuflady jakieś dokumenty i wrócił na fotel, po czym zaczął je przeglądać. Zorientowawszy się, że ciągle obserwuję jego poczynania, rzekł:

-Możesz sobie poczytać jakąś książkę.

Nie musiał mi dwa razy powtarzać. Podeszłam do wielkiego regału i omiotłam wzrokiem wszystkie książki. Zdecydowałam się na czerwony tom z zamazanym tytułem – chciałam zobaczyć, cóż to jest za lektura.

Książka znajdowała się jednak na najwyższej półce, a ja byłam stosunkowo niską kobietą. Stanęłam na palcach i sięgnęłam po swój cel, lecz przy okazji strąciłam sąsiednią księgę. Spojrzałam na Zabiniego, który tylko pokręcił głową zirytowany.

-Uważaj na to, do cholery! Te książki są warte fortunę!

Nie chcąc mu więcej przeszkadzać, usiadłam na sofie. Lecz w tym samym momencie, gdy zaczęłam lekturę, moich uszu doszedł głos chłopaka.

-Granger, zasłoń okna, bo nie chcę być obiektem plotek.

Z jednej strony rozumiałam go, gdyż na jego okna miały widok niemalże wszystkie pokoje, znajdujące się po tej stronie zamku. Nie byłam jednak jego służącą!

-Może chociaż jakieś magiczne słowo? – zapytałam sarkastycznie, na co Zabini spojrzał na mnie spod byka.

-Avada kedavra, kurwa, zasłaniaj te okna! – rozkazał.

Oburzyłam się.

-Nie jestem twoją służącą! – stwierdziłam buntowniczo.

-I nadal jesteś żywa, póki co, a to tylko i wyłącznie moja zasługa, więc rób grzecznie, o co cię proszę, Granger, bo nie mam takiej cierpliwości jak Draco.

Zrezygnowana wykonałam jego polecenie. Kiedy już chciałam usiąść, znowu odezwał się były Ślizgon:

-Skoro już jesteś na nogach, to nalej mi ognistej. Stoi na regale. – Nie wiem, czy rozkazywanie mi, sprawiało mu przyjemność, ale na pewno miał satysfakcję, że wykonuję jego nakazy. Nie mogłam jednak unosić się honorem, bo mogłabym właśnie cierpieć męczarnie, gdyby nie on.

Posłusznie podeszłam do regału i nalałam trunku do szklanki, po czym skierowałam swoje kroki w stronę  fotela. Niestety, mój brak koordynacji ruchowej i niezdarność sprawiły, że potknęłam się o róg dywanu i cała zawartość  naczynia wylała się na chłopaka.

Gdyby spojrzenia mogły zabijać, już leżałabym martwa.

Nawet nie zauważyłam, kiedy brunet wstał z miejsca i przycisnął mnie do ściany.

-Czy musisz być taka nieporadna? – zapytał ze złością

-Nie chciałam – wyszeptałam cicho. Szkolny śmieszek, który zwykle wszystkich bawił, właśnie wywoływał we mnie przerażenie.

-Jeszcze chwila, a  sam nie wytrzymam i cię wezmę, nie zważając na nic – powiedział ostrzegawczo i jakby na potwierdzenie swych słów złapał mnie obcesowo za pośladek.

W gardle stanęła mi gula, nie mogłam wykonać żadnego ruchu.

-Ciesz się, że jestem zbyt lojalny Smokowi, by cię gwałcić, szlamo. – stwierdził sucho i rozluźnił uścisk – Chyba już czas, bym cię odprowadził.

***

Wieczorem dostałem list od Blaise’a. Sam go prosiłem o to, by przedstawił mi relację z dzisiejszego dnia. Oprócz lawiny przekleństw skierowanych w stronę ,,tej małej, brudnej, niezdarnej szlamy” , była tam Take informacja, iż Czarny Pan zbiera grupę do kolejnej misji w Hogsmeade – podobno ostatnio widziano tam kogoś podejrzanego.

Z moimi ,,w miarę uspokojonymi” myślami położyłem się spać – tym razem bez dziewczyny u boku.

***

Zabini powiedział, że napisze list do Malfoy’a. Kiedy zapytałam go, czy mógłby mu coś przekazać, odpowiedział, że niedługo sama będę mogła porozmawiać z Draco, więc nie będzie robił za żadnego pośrednika. Nie wykłócałam się z nim – najważniejsze, że w najbliższym czasie spotkam się z blondynem.

Z moimi ,,w miarę uspokojonymi” myślami, położyłam się spać – tym razem bez chłopaka u boku.

_____________

Hej, to znowu ja. 

Uf, to już 20 rozdział? Może czas na małe podsumowanie?

Ponad 40 obserwatorów, ponad 50 000 wyświetleń. DZIĘKUJĘ! 

Nie zmuszam nikogo do komentowania, ale zawsze miło zostawić po sobie jakiś ślad :)

Przepraszam za długie nieobecności, ale naprawdę staram się jak mogę, a i tak nie zawsze idzie zagospodarować czas. 

Pozdrawiam serdecznie.

Nadya.