Rozdział 9 + przeprosiny

     Ostatnie dni przebiegały dosyć spokojnie. Pani Malfoy czuła się lepiej z dnia na dzień. Mogłabym nawet rzec, iż zaczęła darzyć mnie swego rodzaju pozytywnymi uczuciami.  Mówiła mi po imieniu, rozmawiała ze mną, często dyskutowałyśmy o typowych, kobiecych sprawach – na przykład o tym, że Narcyzie nie podoba się wystrój domu, bo jest urządzony według gustu jej męża.  Szczerze powiedziawszy, nawet polubiłam tą kobietę. Cieszyłam się, że moje obawy dotyczące pogardy w stosunku do osób nieczystej krwi nie spełniły się.

     Jednym z najbardziej zastanawiających mnie zjawisk, było zachowanie młodego dziedzica Malfoyów.  Nie wyzwał mnie ani razu, co więcej, nawet nie posłał w moją stronę żadnego pogardliwego spojrzenia. Zdarzało mu się nawet złapać mnie czasem za rękę.

Ciężko jest mi powiedzieć, gdzie czułam się lepiej – w siedzibie ruchu oporu, czy w chłodnej rezydencji. Bez Rona czułam się taka wolna! Jakbym miała przywiązany u szyi kamień, który został właśnie zdjęty. Brakowało mi jedynie Ginny, Harrego i Luny. O tą ostatnią martwiłam się najbardziej, gdyż wiem, że Złoty Chłopiec nigdy by nie dopuścił do tego, by coś stało się jego Wiewiórce.

Moje rozmyślania przerwał zgrzyt skrzypiących drzwiczek. Skrzaty siedzące ze mną w kanciapie skierowały swój przestraszony wzrok właśnie na nie.

-Granger? – dostrzegłam blond czuprynę chłopaka, która nagle pojawiła się w pomieszczeniu.  Już jestem potrzebna? Zwykle przychodził później, przynajmniej tak mi się wydawało, gdyż najczęściej skrzatów nie było wtedy w kanciapie.  Wyczołgałam się z kąta, by mieć lepszy widok na ,,gościa”.

-Tak? – zapytałam. Czyżby pani Malfoy się źle poczuła? Niemożliwe. Ostatnio tak jej się polepszyło, iż jest w stanie samodzielnie iść do łazienki a nawet zjeść posiłek bez niczyjej pomocy.

Dopiero teraz spostrzegłam, że chłopak ma przestraszoną minę. Ba! Był cały blady, a jego usta drżały. Gwałtownie i mocno złapał mnie za rękę, pociągnął i zatrzasnął za mną drzwiczki kanciapy.

-Co się dzieje? – zapytałam. 

Byłam zdezorientowana. Coraz bardziej podejrzewałam, że coś jest nie tak z Narcyzą, gdyż kierowaliśmy się właśnie w kierunku jej sypialni.

Blondyn nie odpowiedział od razu.  Przełknął ślinę, po czym drżącym głosem oświadczył:

-Przesłuchanie.  Zaprowadzę cię do matki, tam je przeczekasz. Nie pokazuj się na dole.

Od razu zrozumiałam o co chodzi. Przesłuchanie czarodziejów z doliny Godryka. Merlinie! Oby nie było tam moim przyjaciół! Miałam siedzieć  bezczynnie w pokoju, gdy na dole będą przeprowadzane najgorsze tortury? Nigdy!

-Puść mnie! – krzyknęłam.

Zaczęłam się wyrywać młodemu Malfoy’owi, ale ten przycisnął mnie do ściany i tuż przy mojej twarzy wycedził przez zaciśnięte zęby:

-Nie rozumiesz, że jeśli się tam pojawisz, to będą chcieli wycisnąć informacje też od ciebie? I tak niczym tam nie pomożesz, możesz co najwyżej zaszkodzić, więc siedź spokojnie z moją matką.

W oczach zaczęły mi się zbierać łzy. Poczułam się bezsilna. Nie pozwoliłam im jednak wytrysnąć z moich oczu i twardym głosem spytałam:

-Czy wśród pojmanych jest… ktoś z moich przyjaciół?

Chłopak widocznie się zmieszał i lekko rozluźnił uścisk na moim nadgarstku. Opuścił głowę, głośno wypuścił powietrze, a potem spojrzał prosto w moją twarz.

-Creevey, Smith, MacDougal, Turpin … - przerwał na chwilę, a ja wsłuchiwałam się w tą koszmarną wyliczankę z powagą – No i… Weasley.

Zamarłam.

-Ron? Ginny? Kto? – dopytywałam, mając nadzieję by padło na mojego byłego.

-Nie wiem dokładnie, kto to, ale jakaś Angelina.

Teraz poczułam, że łzy wypływają na moje policzki.

-Kto to jest? – tym razem to chłopak zadał pytanie.

Przełknęłam kulę w gardle i ocierając łzy, rzekłam:

-To jest żona Georg’a. – załkałam – Merlinie, ona jest w ciąży! Błagam, zrób coś, by jej pomóc! Malfoy, błagam cię! – płakałam, opierając się czołem o zimną ścianę. Tak bardzo bałam się o dziewczynę. Gdy przypominałam sobie, jak bardzo rudy bliźniak ją kochał, jak bardzo cieszyli się z tego dziecka, serce mi pękało. Zawsze była dla mnie taka życzliwa. Nie chciałam, by coś jej się stało.

Nagle moich uszu doszedł brzdęk metalu i hałas otwieranych wielkich drzwi wejściowych.  Blond  włosy kolejny raz złapał mnie za ramię i szybko popędziliśmy do komnaty Narcyzy.

Wpadliśmy do pokoju z impetem. Kobieta podniosła się na łóżku i zmierzyła syna wzrokiem. Od razu zrozumiała, skąd wziął się u niego ten strach.

-Draco, obiecałeś, że już nie… - zaczęła, ale syn jej przerwał.

-Wiem, ale co mam zrobić? Przecież sam tego nie załatwiłem! Przecież rozumiesz! – powiedział szybko i nerwowo.

Jego rodzicielka wstała z łóżka i powoli, o własnych siłach, podeszła do syna i go przytuliła.

-Draco, nie pozwól nikogo zabić. – szepnęła, po czym wróciła na swoje miejsce.

-Postaram się – odrzekł, po czym zwrócił się do mnie – Granger, pod żadnym pozorem nie wychodź, rozumiesz?

Pokiwałam głową.

Już chciał wychodzić, ale zatrzymałam go.

-A co z Angeliną? – przypomniałam.

-Postaram się. – odrzekł, po czym wyszedł z pomieszczenia.

Miałam nadzieję, że zarówno żona George’a jak i jej dziecko przeżyją i będą mogli bezpiecznie wrócić do domu.

-Hermiono? – doszedł mnie kobiecy głos.

-Tak, pani Malfoy?

-Czy to prawda, że byłaś w ciąży? – zapytała, a ja zmieszałam się. Nie chciałam już o tym nikomu opowiadać.

-Ja… byłam w ciąży, ale… - westchnęłam – straciłam dziecko.

Spojrzała na mnie z czułością.

-Współczuję – powiedziała szczerze – Jeśli nie chcesz nie musisz mi mówić, ale… jak to się stało?

I w taki oto sposób chcąc-  nie chcąc, podzieliłam się moją historią z matką jednego z moich największych wrogów szkolnych.  

Słuchała mnie uważnie, a na koniec dodała:

-Draco też chciał mieć dziecko, najlepiej syna. Bardzo o tym marzy.  – powiedziała lekko się uśmiechając i spoglądając na baldachim łoża. Nie rozumiałam, po co mi to mówi, ale nie przerywałam jej. Byłam ciekawa, co chce mi przekazać – Proszę, nie mów mu, że ci o tym powiedziałam, ale niedawno, kiedy z nim rozmawiałam, zdradził mi, że ta wojna go wyniszcza, że nie ma po co żyć. Dlatego właśnie prosiłam cię, byś się nim zajęła. Krótka rozmowa, zawsze coś. Boję się, że gdy zejdę z tego świata, mój syn pójdzie w moje ślady. – tak zakończyła swoją opowieść.

-I jak mogę mu pomóc? Przecież nie wpływam na niego. – stwierdziłam.

Kobieta spojrzała na mnie ciepło i powiedziała:

-Byłabyś dobrą matką, Hermiono. Widzę to.

Nie wiedziałam, co mogłabym jej odpowiedzieć. Co więcej, nie rozumiałam po co mi to mówiła oraz dlaczego uważała mnie za dobry materiał na matkę. Nie widziałam pokrewieństwa pomiędzy tym co właśnie mi przekazała.

Nie przejmowałam się tym. Teraz najbardziej bałam się o Angelinę.

______

Przywieźli przesłuchiwanych. Razem czterdzieści osób. Czterdziestu niewinnych, którzy zapewne dzisiaj zakończą swój żywot.  Miałem ich przypilnować, aż do przybycia Bellatrix.

Szukałem wzrokiem ciężarnej kobiety. Po chwili, dostrzegłem ją na samym końcu grupy. Była przestraszona i trzymała się za brzuch, jakby chciała instynktownie chronić dziecko. Od razu wiedziałem, że jest to kobieta, o której mówiła Granger. Poznałem ją oczywiście po ciązy oraz po typowym swetrze, jakie zwykle Molly Weasley robiła dla swojej rodziny. Podszedłem do niej szybkim krokiem, złapałem za rękę i bez słowa podprowadziłem do kominka.  Patrzyła na mnie przerażonym wzrokiem.

-Weasley? – zapytałem tylko, żeby się upewnić.

Pokiwała głową, nadal przestraszona.  Wcisnąłem jej do ręki garść proszku Fiuu i szepnąłem do ucha:

-Ucekaj i podziękuj Granger.

Kobieta bez zastanowienia rzuciła proszkiem w ogień i wypowiedziała adres. Po chwili już jej nie było. Nikt nie zauważył jej nieobecności. 

Wyjąłem z kieszeni listę przesłuchiwanych, którą dostałem od Blaise’a i skreśliłem nazwisko Weasley,a obok dopisałem znak ,,X”, który oznaczał śmierć tej osoby. Nikt nie powinien się przyczepić.

Po jakiś dwudziestu minutach na Sali zjawiła się moja ciotka wraz z Zabinim i Crabbe’em.  Nie zważając na to, iż powinna zająć się przesłuchaniami, musiała najpierw trzasnąć kilka osób Avadą. 

Dziękowałem Merlinowi za to, że rzuciłem tu zaklęcie wyciszające, bo jak nic Granger by ty zaraz przybiegła, a moja rodzicielka zapewne dostała zawału.

-Lavre Roxana! – rozległo się donośne wezwanie. Z szeregu wyłoniła się szczupła i drobna dziewczyna o kruczoczarnych włoach, miała może czternaście lat. Po chwili znalazła się przy niej Lestrange. Złapała ją za włosy.

-Powiesz nam może coś o twoim tatusiu? – zapytała. Dziewczyna pokręciła przecząco głową, za co oberwała serią kopnięć w brzuch.

-No, no. Może spróbujemy jeszcze raz. Szkoda takiej ładnej buźki – rzekła skrzekliwie ciotka Bella, łapiąc dziewczynę na podbródek. – Czy Twój ojciec pracuje dla Dumbledora?

Czarnowłosa nic nie odpowiedziała. Tym razem dostała Cruciatusem.  Jej krzyki rozdzierały mi duszę. Miałem ochotę rzucić w ciotkę Avadą.

Przesłuchiwana dziewczyna leżała już prawie nieświadoma na podłodze, cała się trzęsła. Kolejne pytania, na które nie udzieliła odpowiedzi.

-Widzę, że nie jesteś chętna do współpracy. – rzekła Lestrange, śmiejąc się. – A może to po prostu moja wina? Może zbyt słabo cię przycisnęłam? – kpiła  -   Crabbe! Zajmij się nią! – dała znać ręką chłopakowi, a ten podszedł do leżącej postaci  i  zaciągnął ją do komnaty połączonej z salą, w której torturowano. Sądząc po jej okropnych krzykach, mogłem się domyślać, co jej robił.

-Drews Irena! – kolejne wezwanie. Tym razem z szeregu wystąpiła chuda, wysoka kobieta. Miała rozczochrane włosy i nerwowo wodziła wzrokiem po pomieszczeniu.

-Draconie? – moje najgorsze oczekiwania. Tym razem to ja miałem wydusić informacje z porwanej.  Podszedłem do niej, nie patrząc jej w oczy. Było mi wstyd. Wiem, że w grupie więzionych były osoby znane mi z Hogwartu. Nie chciałem w ich oczach wypaść jak drań, lecz cóż miałem począć?

-Czy Dumbledore przekazał ci informacje o położeniu zapasów żywności? – zapytała Bellatrix, uśmiechając się do mnie, bym zaczął tortury. Gdy kobieta nie odpowiadała, moja ciotka zaczęła mnie upominać.

-Draco! – krzyknęła oskarżycielsko.

Lekko podniosłem różdżkę, celując w postać mierzącą mnie błaganym spojrzeniem. Nie mogłem. Nie mogłem wypowiedzieć słów zaklęcia. Nie mogłem i nie chciałem.

-DRACO! – wrzasnęła na całe gardło, po czym wycharczała – Zaklęcie!

Rzuciłem różdżkę na podłogę i spojrzałem ciotce w oczy.

-Co z ciebie za mężczyzna?! Czekaj, aż Lucjusz się dowie!

Nie odpowiedziałem.

-CRUCIO! – krzyknęła, a ja zgiąłem się w pół. Teraz żałowałem, że rzuciłem różdżkę, ale postanowiłem znieść tortury ciotki. Współczułem osobom, które były tak męczone przez nią godzinami.  Ona nie miała sumienia.

Nie wiem, ile mnie tak torturowała. Pamiętam, że zemdlałem.

___________________

Hej! To ja - znowu po prawie miesiącu. Ale proszę o zrozumienie - szkoła, nie ma mnie w domu, nie mam czasu i niemal co tydzień jestem na zawodach. Przepraszam! Postaram się dodawać rozdziały częściej!

Oczywiście wielkie pozdrowionka dla Faceless, do której zaraz popędzę, by sprawdzić, co tam nowego naskrobała :) 

Pozdrawiam serdecznie!

Nadya.