Prolog - Nastały Mroczne Czasy

Nastały mroczne czasy. 

Tak... Niewątpliwie były mroczne. 

Od kiedy Czarny Pan pokazał wszystkim czarodziejom swoją potęgę, nic już nie było takie jak dawniej. Zdrajcy krwi oraz czarodzieje pochodzenia mugolskiego byli brutalnie tępieni przez Śmierciożerców. Ocaleć udało się jedynie niektórym, ukrywającym się. Surowo karano tych, którzy choćby spróbowali się sprzeciwić. Zaklęcie Cruciatusa niemiłosiernie dźwięczało wszystkim w uszach. Można je było usłyszeć  na każdym kroku. Coraz częściej zdarzały się gwałty, coraz więcej było kar śmierci. Czasami zdarzało się, że kogoś pozbawiano życia, ot tak, dla zabawy.

 Hogwart- niegdyś najbezpieczniejsze miejsce, stał się ostoją zwolenników Voldemorta. Dosłownie tresowano tam czystokrwistych bękartów na bezlitosne maszyny do zabijania. Nauka Czarnej Magii, mordowanie jednorożców dla ich krwi, więżenie centaurów. To wszystko działo się na porządku dziennym i nikt nie był w stanie tego powstrzymać.

Oczywiście, Śmierciożercy uważali się za łaskawych dając co niektórym prawo wyboru- wybrać tortury i śmierć lub szpiegostwo, służbę czy nawet, w bardziej wpływowych rodzinach- wstąpienie w Szeregi Czarnego Pana. Wiadomo, że mało kto zgadzał się na takie warunki. Szczególnie Gryfoni, dla których największym honorem było zginąć nie zdradziwszy nawet rąbka tajemnicy.

Tak…

A grono szmalcowników i popleczników Lorda Voldemorta rosło z każdym dniem. Po wojnie wygranej przez ciemną stronę, przyłączyła się do niego znaczna część Slytherinu. Niektórzy z własnej woli, niektórzy zmuszeni przez rodziców. Tak więc nazwisko Malfoy, Zabini, Black, Goyle, Crabbe, Bulstrode, Greengrass, Carrow, Davis czy Nott było powszechnie szanowane.

Cały system opierał się na tym, że najstarszym i najwierniejszym sługom  pozwalano ,,dla przyjemności” torturować i zabijać więźniów oraz trwać przy boku swego pana. Młodszym zaś przydzielano różnorakie misje-  od prowadzenia śledztw, przez niszczenie kryjówek i pojmowania zakładników, na morderstwach skończywszy. Wiadomo- nie wszystkim uśmiechała się konfrontacja z dawnymi, hogwarckimi znajomymi, lecz nie mieli w tej sprawie nic do powiedzenia. Zresztą, tak samo było z zaaranżowanymi przez rodziców małżeństwami- głównie w przypadku młodych kobiet. Synom arystokratów, czasami udało się przekonać rodziców, że mają na oku pewną Czystokrwistą kandydatkę na żonę, lub że wcale nie chcą się żenić, pod pretekstem poświęcenia się tylko i wyłącznie służbie Złu.

Tak trudno było uwierzyć w to, że Złoty Chłopiec i jego Świta tym razem zawiedli. Gdy nadszedł Dzień Ostatecznej Bitwy, większość czarodziei przeszła na drugą stronę, drżąc o własne życie. Armia była za mała, wielu poległo. Wielu chciało uciec, lecz nie było to możliwe w toku wojny. Nawet słynny Potter ledwo uszedł z życiem w starciu . Nie udało mu się pokonać dziedzica Slytherina. Nie była to uczciwa walka- gdy było już wiadomo, że Władca Mroku może polec, Rudolf Lestrange wycelował w Harrego Cruciatusa.

Nikt nie winił Słynnej Trójki za porażkę. Winiono za nią zdrajców, którzy liczyli na to, że znajdą bezpieczeństwo w szeregach Voldemorta, a i tak niedługo po wojnie zostali najzwyczajniej zamordowani. Mówiono, że to była zapłata za zdradę.

Zginęło wtedy wielu znanych Gryfonów, Puchonów i Krukonów. McLaggen, który został trafiony Avadą przez Bellatrix, Spinnet, Bell i Brown chcące obronić przed zaklęciami swych chłopaków- Finnigana, Thomasa i Wolperta, i tak później zabitych, Colin Creevey, który swoim ciałem osłonił Susan Bones. Można by tak jeszcze długo wymieniać- Finch-Fletchley, Macmillan, Abbott, Smith, Leanne, Patil, Clearwater, Davies, Boot, Edgecombe czy nawet Chang.

Pamięć ich bohaterstwu. 

Oby ich śmierć nie poszła na marne.