Rozdział 14

Rano nadal boleśnie odczuwałam skutki wczorajszego Cruciatusa. W sumie, to dwóch.  Kiedy tylko próbowałam wstać z łóżka, natychmiast wszystkie moje mięśnie odmawiały mi posłuszeństwa.  Moja głowa upadła na poduszkę, a ja jęknęłam bezgłośnie. Ból był naprawdę nie do wytrzymania. Chciało mi się płakać. Odetchnęłam kilka razy, po czym ponowiłam swoją próbę. Bez skutków. Niemalże nie mogłam się ruszać. Przymknęłam powieki.

Nagle poczułam na swoim policzku dotyk chłodnej dłoni. Otworzyłam oczy i ujrzałam pochylającego się nade mną blondyna. Niesforny kosmyk opadał mu na twarz, na której widać było smutek.

-Hermiono, nie ma słów, którymi mógłbym cię przeprosić. – szepnął,  gładząc mój policzek, jak najdelikatniej tylko potrafił.

-Draco, to nie twoja wina. – odpowiedziałam mu równie cicho. Zdobyłam się nawet na lekki uśmiech.

-To jest moja wina i dobrze o tym wiem – stwierdził ponuro, po czym dodał – Nie potrafię się sprzeciwić własnemu ojcu. Nie potrafię stanąć w obronie kobiety.  Co ze mnie za mężczyzna?

Opadł bezwładnie na plecy. Obróciłam głowę w jego stronę, lekko i w miarę możliwości przesunęłam się w jego stronę i podparłam na łokciu.

-Proszę cię, nie obwiniaj się – powiedziałam tylko, gdyż nie miałam zielonego pojęcia, co mogłam zrobić, by chłopak nie czuł poczucia winy. –Popatrz na mnie- poprosiłam.

Podparł się na boku.  Nadal był przygnębiony.

-Draco, jesteś naprawdę wspaniałym mężczyzną. Kiedy się tu pojawiłam, bałam się nawet o swoje życie. Nie wiedziałam co ze mną będzie. Ale ty mnie nie skrzywdziłeś. Gdybyś był taki jak Ron, nadal bym siedziała ze skrzatami, na dodatek zapewne cała posiniaczona. Ale ty taki nie jesteś, uwierz mi. – to co mu powiedziałam, było najszczerszą prawdą.

Uśmiechnął się pod nosem, po czym przysunął się do mnie tak, że między nami nie było żadnej przerwy i zbliżył swoją twarz do mojej. Jego wargi delikatnie dotknęły moich, co jak zawsze, wywołało falę motyli w moim brzuchu. Całował mnie delikatnie, lecz bardzo namiętnie. Na jego pocałunki odpowiadałam z jak największą ochotą, coraz bardziej je pogłębiając.

Opadłam na plecy, a Malfoy ponownie pochylił się nade mną. Jedną ręką gładził tył mojej głowy, a drugą błądził po moich plecach. Jęknęłam cicho, kiedy jego zimna ręka przejechała po mojej szyi. Nikt nigdy nie całował mnie z takim zaangażowaniem, jak on. Pragnęłam więcej i więcej.

Niestety, musiałam powrócić do rzeczywistości. Matka Dracona niedługo kończyła kurację, więc należało podać jej eliksiry. Na dodatek miałam na głowie jeszcze tą ,,dostawę” do Voldemorta. Oderwałam się od chłopaka, oddychając ciężko.

-Dziękuję ci za to, że tak o mnie myślisz. – powiedział chłopak. Nadal przesuwał dłonią wzdłuż mojego kręgosłupa – Jak kiedyś dorwę Weasley’a to go zabiję gołymi rękami.– rzekł – Kiedy cię nie było, myślałem, że najlepiej będzie trzymać się zasad ojca i nie wychylać się za bardzo.  Jedyną osobą, o którą się troszczyłem, była moja matka. Gdy się pojawiłaś, a ja zrozumiałem, że mi na tobie zależy, cały mój świat wywrócił się do góry nogami.

Od jego wyznania niemalże zakręciło mi się w głowie.

-Zależy ci na mnie?- zapytałam cicho, niedowierzając w to, co powiedział.

Uśmiechnął się promiennie, po czym cmoknął mnie w policzek.

-Nawet nie wiesz, jak bardzo.  

Moje serce w jednym momencie nadęło się szczęściem, jak balon.

-Jeszcze nikt mi tego nigdy nie powiedział – stwierdziłam.

Kolejny ciepły uśmiech.

Nagle oprzytomniałam.

-A co z twoją matką? – zapytałam spanikowana. Za kilkanaście minut powinna dostać porcję eliksiru regeneracyjnego.

-Ja się tym zajmę – powiedział niebieskooki, schodząc z łóżka. Zniknął na chwilę za drzwiami łazienki.  Wyszedł już ubrany. Podszedł do łóżka i orzekł – Ty nie ruszasz się stąd. Pójdę podać eliksir mamie, a potem tu wrócę. Dzisiaj nie mam nic do załatwienia, więc mogę z tobą posiedzieć.

Pocałował mnie na odchodne i wyszedł z pokoju.

Westchnęłam.

Czułam się przy nim tak, jak nigdy nie mogłam czuć się przy Ronie. Nie wymuszał nic na mnie, nie krzyczał, był wyrozumiały. Kiedy Voldemort opanował większość magicznego świata, mój były stał się oziębły i pewny swego. Chciał za wszelką cenę postawić na swoim, bo – jak uważał – nie chciał być już tym maminsynkiem, co w szkole. Z dnia na dzień zmieniał się coraz bardziej, a ja patrzyłam na to z niepokojem. Nic nie mogłam zrobić i nijak nie mogłam tego zatrzymać.

Moje rozmyślania przerwał powrót chłopaka do pokoju.

-Jak się czuje Narcyza? – zapytałam go

-Dobrze. Myślę, że niedługo będzie mogła odstawić eliksir.  – uśmiechnął się, po czym podszedł do łóżka i ułożył się koło mnie.

-Jesteś mi bliska, a tak naprawdę nic o tobie nie wiem. – wyznał. Popatrzyłam na niego zdezorientowana.

-Dlaczego akurat teraz o tym pomyślałeś? – spytałam.

Wzruszył ramionami.

-Poza tym, że byłaś w Gryffindorze i przyjaźniłaś się z Potterem, to nic o tobie nie wiem.

-A co chciałbyś wiedzieć?

Zamyślił się. Po chwili kąciki jego ust uniosły się lekko ku górze.

-To pytanie nurtuje mnie od czasu Hogwartu – stwierdził  z lekkim rozbawieniem

-Jakie? – zaciekawiłam się

-To naprawdę szczeniackie pytanie, wyjdę na dupka.

-Zaryzykuj – ponagliłam.

-Więc… ciekawiło mnie czy… kiedyś byłaś… zakochana… ale nie chodzi mi tu o Weasley’a. – orzekł.

-Naprawdę cię to ciekawiło? – zdziwiłam się

-No wiesz, złota trójka, zaufani Dumbledore’a, prefekt naczelna Gryfonów. Jedna z najbardziej rozpoznawalnych twarzy świata czarodziejów.

Westchnęłam.

-Ron był dla mnie raczej kwestią przyzwyczajenia. Na początku – owszem – byłam nim zauroczona, ale to uczucie minęło tak szybko, jak się pojawiło. Chciałam być z kimś, a nie dla kogoś.

-Był ktoś jeszcze?

-Krum, ale to raczej wiesz. To była krótka znajomość.

-Chodzi mi o coś, co obeszło się bez większego rozgłosu.  – sprostował

-Kiedyś, bardzo dawno temu, zaraz po rozpoczęciu Hogwartu, zakochałam się w… nie, to strasznie głupie…

-Mów, nie będę się śmiał – pocieszył mnie Malfoy.

-W Percym Weasley’u. – wyznałam, a mój rozmówca z trudem starał się powstrzymać parsknięcie.

-Obiecałeś, że nie będziesz się śmiał! – oburzyłam się.

-To silniejsze ode mnie – powiedział blondyn, normując już oddech.

-A Ty? – zapytałam podejrzliwie.

***

-A Ty?

-Co ja?

-No powiedz, w kim ty się dłużyłeś.

-Ja? Ja w nikim się nie dłużyłem. – odpowiedziałem skwapliwie.

-Nie wierzę ci. Mów!

-Byłem wtedy młody i głupi. – orzekłem, starając się wyminąć temat,  który sam rozpocząłem.

-Nieważne, chcę wiedzieć. Ja ci powiedziałam.  – nalegała dziewczyna, a ja czułem, że na moje usta właśnie wyginają się w krzywym uśmiechu.

Wypuściłem powietrze z głośnym świstem.

-To… Ja byłem zły sam na siebie. Żeby… w Puchonce… - przeciągałem, ale czułem na sobie świdrujące spojrzenie brązowowłosej – Hanna Abbott .

-Kochałeś się w Hannie Abbott? – zachichotała Hermiona. Nie był to złośliwy śmiech, ani żaden wyraz pogardy. Był to najzwyczajniejszy w świecie szczery wyraz rozbawienia.

-Oj tam, zaraz kochałem. To było szczeniackie zauroczenie – szybko przyszło, szybko poszło.

-A zabiegałeś o nią? – zapytała.

-Co? – zdziwiłem się. Dopiero po paru sekundach złączyłem wszystkie wątki – Kiedyś… wysłałem jej liścik sowią pocztą, z prośbą o spotkanie. Nie chciałem, żeby mnie rozszyfrowała od razu, więc wspaniałomyślnie wysłałem go poprzez sowę kogoś innego, bodajże Puchona. Na drugi dzień zobaczyłem ją przechadzającą się po korytarzu z jakimś chłopakiem, do którego najprawdopodobniej należała ta sowa. – kończąc mój wywód, przybrałem smutny wyraz twarzy i teatralnie przetarłem oko ręką.

Hermiona zaśmiała się.

-A mnie zganiłaś, gdy się śmiałem! – oburzyłem się.

Spojrzała na mnie, nadal roześmiana.

-Przepraszam – wyszeptała cicho.

-Nie wiem, czy tak łatwo ci wybaczę. – udałem urażonego.

-Nie? – teraz to ona udała zmartwioną, po czym na tyle, ile jej siły pozwalały przesunęła się w moją stronę. Cmoknęła mnie w usta raz, potem drugi, aż nasze krótkie całusy zmieniły się w długie, namiętne pocałunki. Mógłbym w ten sposób spędzać całe dnie, a fakt,  że takie incydenty zdarzały się coraz częściej, był dla mnie jak najbardziej pozytywny.

Wiedząc, że jak na razie nie należy męczyć mojej towarzyszki, delikatnie odsunąłem się od niej, głaszcząc ją po włosach.

-Wybaczam – orzekłem cicho, po czym spytałem – Czujesz się już lepiej?

-Tak – odpowiedziała była Gryfonka, bardziej zdecydowanie wtulając się we mnie.

Nagle w drugim kącie pokoju coś trzasnęło i po chwili naszym oczom pokazał się mały skrzat domowy.

-Cholera! Knut, mówiłem ci, że nie masz się tu tak nagle pojawiać! – rzekłem podniesionym głosem, lecz od razu spuściłem z tonu, czując na swoim ramieniu nerwowy uścisk Hermiony. No tak – Gryfonka, dobroduszna dla wszystkich. Chyba miała na mnie dobry wpływ.

-Co jest? – zapytałem, już spokojnym głosem.

-Panicz Malfoy się nie gniewa, Knut chciał tylko powiedzieć, że w pracowni są już przygotowane wszystkie niezbędne ingrediencje, tak jak panicz kazał. Knut bardzo przeprasza.

-Dobrze, idź już. – poleciłem skrzatowi.

Kiedy ten z głośnym trzaskiem opuścił moją sypialnię, Hermiona zabrała głos:

-Muszę zabrać się za te eliksiry. – stwierdziła i zwinnym krokiem wstała z łóżka. Lekko zachwiała się na nogach, ale była już w stanie stać samodzielnie. Od razu do niej podszedłem i objąłem w pasie.

-Już powiedziałem. Nigdzie się dzisiaj nie wybierasz, moja droga.

-A ja nie mam nic do powiedzenia? Już nic mnie nie boli. – obruszyła się.

-Boli czy nie boli, dzisiaj robisz sobie przerwę… - chciałem coś dopowiedzieć, ale przerwała mi.

-Mam pytanie.

-Śmiało.

-Będziesz przez cały dzień ze mną? – spytała nieśmiało, patrząc tymi swoimi słodkimi czekoladowymi tęczówkami prosto w moje oczy.

Zaśmiałem się.

-Oczywiście, że tak. Przecież mówiłem.

-Pójdę chociaż sprawdzić…- zaczęła od nowa swoją ,,gadkę”

Jednym, zwinnym ruchem poderwałem ją z ziemi i już po chwili znajdowała się w żelaznym uścisku moich ramion.

-Puść mnie, Draco, naprawdę, chciałabym tylko sprawdzić czy twoja…- nie pozwoliłem jej dokończyć.

-Z moją matką jest wszystko dobrze. Sam u niej byłem. Dziewczyno, na miłość Merlina, zlituj się! Dzień odpoczynku, zgoda?

Uśmiechnęła się tyko pociesznie, co odebrałem jako odpowiedź twierdzącą.

Patrzyliśmy się sobie w oczy i żadne z nas nie chciało przerywać tej fantastycznej chwili.

-Cholera, Malfoy, masz coś w sobie, że nie mogę się przy tobie skupić.

-To raczej ja powinienem to powiedzieć. Widzisz jak się ostatnio zachowuję? Cały czas się jąkam. Tracę przy tobie język w gębie.

Zachichotała uroczo.

-Wracając do poprzedniej rozmowy… Skoro dzisiaj jesteś tylko dla mnie, to jaki mamy plan dnia?

-Myślałem, że będziesz leżała w łóżku, ale skoro czujesz się już lepiej to mam pewną koncepcję.

-Koncepcję? – zaciekawiła się – Jaką?

-Mógłbym ci coś pokazać, gdybyś oczywiście miała ochotę gdzieś się ze mną wybrać.

-Gdzie? – zapytała od razu, a mi  przypomniały się sceny jeszcze z Hogwartu, kiedy w równie szybkim tempie jej ręka  podnosiła się do góry, gdy tylko znała odpowiedź na zadane przez profesora pytanie.

-Nie bądź taka niecierpliwa. Zaraz poproszę Gryfona, żeby przyniósł ci kurtkę.

-Wychodzimy? – zdziwiła się

-Nie do końca. 

_________

Hej! Przepraszam, że musieliście tak długo czekać. Naprawdę , mam teraz zawody co tydzień. Dopiero co wróciłam z jednych, za tydzień kolejne, za 2 tygodnie - znowu. I do tego szkoła. Staram się jak mogę. 

Rozdział nie wprowadza nic nowego, ale za to kolejny będzie lepszy. Wiem, wiem - zaczyna się robić monotonnie, ale zmienię to. 

Nie ustalam daty dodania nn, gdyż obawiam się, że mogę nie dotrzymać terminu. 

Pozdrawiam serdecznie.

Nadya.