Rozdział 10

     Drzwi otworzyły się z impetem, a do środka wparował… Blaise Zabini z nieprzytomnym Malfoy’em na rękach.  Matka omdlałego chłopaka krzyknęła z przerażenia, gdyż  ten był cały blady, miał sine palce, a po czole spływały mu kropelki potu. Teraz, nie martwiłam się o siebie. Chociaż były Ślizgon ostrzegał mnie, bym  się nikomu nie pokazywała, a właśnie miałam przed sobą zapewne Śmierciożercę, to bardziej bałam się tego, że z blondynem może nie być za dobrze.  To zapewne spowodowane było częstymi rozmowami  z jego rodzicielką.

-Granger, zrób coś! – usłyszałam stanowczy głos ciemnoskórego chłopaka. Nie był to jednak rozkaz – była to niemalże prośba.

Nie było czasu na wymyślanie rozwiązań.

-Połóż go na stole. – rozkazałam, starając się zachować jak najspokojniej.

Spełnił moje polecenie, po czym sam oparł się rękami o blat dużego, drewnianego stołu.

-Co mu się stało? – zapytałam.

-Dostał mocnym Cruciatusem. –odpowiedział łamliwym głosem Zabini. Widocznie on i Malfoy musieli być przyjaciółmi, skoro tak przejmował się jego losem.

-Ile to trwało?

-Nie wiem, jakieś piętnaście minut. Może trochę więcej. – odparł, a ja wytrzeszczyłam oczy. Piętnaście minut? Może więcej? Kiedy po trzydziestu sekundach każdy traci zmysły i nie jest w stanie poruszać kończynami. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, co musiał przeżyć chłopak.

W tym momencie odezwał się we mnie głos magomedyka – skoro matka Dracona na odzyskanie sił brała eliksir Wiggenowy, to może jej synowi też by nie zaszkodził? Zawsze warto spróbować.

Szybko sięgnęłam do stojącej koło łoża etażerki i złapałam jedną z trzech stojących tam buteleczek z  leczniczym  eliksirem. Zignorowałam jakieś paniczne pytanie jego matki.  Podbiegłam z powrotem do stołu i  podnosząc lekko głowę leżącego na stole nieprzytomnego, wlałam mu go do gardła. Ze zniecierpliwieniem czekałam na jakiekolwiek reakcje.

Minuta.

Dwie.

Trzy.

Gdy już zaczynałam mieć obawy, że nic z tego nie wyjdzie i trzeba będzie przygotować inny eliksir, młody Malfoy obudził się. Jakby leniwie otworzył oczy i wycharczał:

-Blaise?

-Jestem, jestem. – zaśmiał się, po czym poklepał kolegę po ramieniu – W porządku, stary?

Zanim odpowiedział, musiał odkaszlnąć parę razy.

-No pewnie. Nie ma to jak dobre Crucio! – odrzekł, uśmiechając się łobuzersko, lecz po chwili przybrał poważny wyraz twarzy – Zabini, idź już. Będziesz miał kłopoty, jak się znowu spóźnisz.

Nie wiedziałam o co chodzi, ale dostrzegłam niesmak na twarzy czarnoskórego. Pokiwał tylko głową, jeszcze raz, tym razem bez entuzjazmu klepnął blond włos ego w ramię, po czym z głośnym westchnięciem wyszedł z pokoju.

Pierwsza odezwała się Narcyza:

-Draco, kto ci to zrobił? –zapytała smutno. Postanowiłam nie wtrącać się w ich rozmowę, więc cichutko przemieściłam się na stojący w kącie fotel.

-Mamo… -zaczął, ale widząc spojrzenie matki, wypuścił głośno powietrze i powiedział –Ciotka Bella.

Kobieta opadła bezsilnie na poduszki i ukryła twarz w dłoniach, szepcąc coś na wzór:  ,,Zabiję tą Bellatrix, to już przesada”

Po tym, już żadne z nich się nie odzywało. Leżąca w łóżku pani Malfoy spoglądała tylko litościwie na swojego, ciężko oddychającego syna.

-Hermiono, czy mogłabyś zaprowadzić Draco do jego sypialni? Chyba powinien odpocząć. – stwierdziła cicho. Od razu podeszłam do stołu.

-Nie dasz rady iść sam. – rzekłam, zresztą zgodnie z prawdą. Widziałam, że chciał zaprzeczyć, więc szybko dodałam – Przewieś rękę przez moje ramię.

Z grymasem na twarzy, spowodowanym zapewne przez ból, spełnił moją prośbę, po czym wyszliśmy z pokoju. Chłopak mówił mi tylko, gdzie powinniśmy iść, co chwila się potykając i tracąc równowagę. Gdybym nie ja, jako ,,podpórka”, leżałby już jak długi. Nie miał sił.

Nareszcie dotarliśmy do jego komnaty. Delikatnie otworzyłam drzwi. Na szczęście łóżko stało blisko wejścia. 

Pokój był urządzony – oczywiście – w barwach Slytherinu. Zielono – srebrna tapeta, szmaragdowa kanapa i łóżko, meble z ciemnego drewna.  Pomieszczenie było przestronne i panował w nim chłodny klimat, z resztą jak w całej posiadłości, bo nie byłam w stanie nazwać ,,tego” domem. Gdyby to był dom, nie urządzano by tu przesłuchań, ani nie torturowano niewinnych czarodziejów.

Z jak największą ostrożnością ułożyłam Malfoy’a na łóżku. Przykryłam go kocem i sprawdziłam ręką czoło – dzięki Marlinowi, nie miał gorączki. Góra tydzień i będzie jak nowy.  Stwierdziłam, że powinnam podać mu jeszcze jedną dawkę eliksiru, więc musiałam udać się do pracowni.

-Malfoy, idę po lekarstwo dla ciebie, zaraz przyjdę. – oświadczyłam, po czym sprawnym krokiem udałam się do wyznaczonego miejsca. Dobrze, że zrobiłam zapas medykamentu, gdyż przy dzisiejszych wydarzeniach, w innym wypadku by mi go zabrakło!

W sumie, w tym momencie mogłabym uciec, ale jakoś nie miałam sumienia. Może to Narcyza? Nie chciałam być wobec niej niehonorowa, pragnęłam jej pomóc. Nie wiem. Nie byłam w stanie odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego nie uciekłam. Po prostu nie czułam już takiej potrzeby.

Wróciłam do pokoju i w ciągu sekundy znalazłam się przy leżącym chłopaku. Trzymał się za głowę. Od razu zobaczyłam, że coś jest nie tak jak być powinno. Bez wahania ponownie podałam mu miksturę, gdyż w takim wypadku nie miałam innego wyjścia. Mugolskie metody na pewno nic by tu nie dały.

Mogłam tylko czekać na efekty. I nie musiałam ich oczekiwać tak długo. Już po chwili blondyn przestał dyszeć, z jego czoła zniknęły kropelki potu.

 Już chciałam wstawać, gdy nagle poczułam uścisk na swojej dłoni. Były Ślizgon przyglądał mi się uważnie z jakimś nieodgadnionym spojrzeniem.

-Nie idź. – powiedział cicho.

-Skoro chcesz, to zostanę. –odpowiedziałam spokojnie, uśmiechając się do niego. On także obdarzył mnie leciutkim uśmiechem, ale nie rozluźnił uścisku na mojej ręce.

-Dziękuję Ci, Hermiono. – szepnął. I choć były to jedynie zwyczajne słowa, w jego ustach zabrzmiały wyjątkowo. Przeszła mnie taka fala… sama nie wiem czego. Zrobiło mi się ciepło na sercu. Powiedział moje imię – ale nie z wrogością, nie z kpiną.

Objęłam nasze splecione dłonie drugą ręką i oparłam się na nich. Przyjrzałam mu się bardzo uważnie i w skupieniu, po czym przypomniałam coś sobie.

-A co z Angeliną? – zapytałam niepewnie.

Znowu się uśmiechnął, jak najbardziej serdecznie.

-Bezpieczna. Nawet nie była przesłuchiwana. – odparł.

Chociaż jeden plus! Teraz mogłabym dla niego zrobić wszystko! Pomógł mi! Pomógł, choć nie musiał! Tym samym mógł przecież narazić siebie!

-Dziękuję! Tak bardzo Ci dziękuję, Draco! – powiedziałam rozpromieniona. Dziwny impuls, chwila radości, sprawiła, że wtuliłam się w leżącego chłopaka, zapominając o tym, że zaledwie godzinę temu był w stanie agonalnym.  Jednak bardziej zdziwiło mnie to, że wypowiedziałam jego imię. Nie powiem, że było to do końca świadome. Nie mogłam inaczej wyrazić swojej wdzięczności.

A wtedy zdarzyło się coś, czego bym się nigdy w życiu nie spodziewała – mój były wróg szkolny, na dodatek Ślizgon, z którym darłam koty przez siedem lat Hogwartu – także objął mnie ramieniem i przytulił do siebie. Nie wiem, ile czasu trwaliśmy w tej pozycji. Żadne z nas nie miało zamiaru przerywać tej chwili.  Nie chciałam się od niego odsuwać – było mi dobrze. Wiedziałam, że było to całkowicie bez sensu, ale nie wyobrażałam sobie innego miejsca, w jakim mogłabym teraz się znajdować.

Nagle, Malfoy, a właściwie to Draco, bo już i tak zwróciłam się do niego po imieniu, przejechał ręką wzdłuż mojego kręgosłupa. Zaczął gładzić mnie po plecach. Gdyby w tamtym momencie skończył się świat, nawet bym tego nie zauważyła. Miałam ochotę się rozpłynąć. Jego dotyk powodował u mnie uczucie dziwnej błogości i gdyby ktoś kazał mi teraz odejść, nie zrobiłabym tego.

Byłam ciekawa wyrazu jego twarzy. Nieśmiało podniosłam głowę i zauważyłam, że on też na mnie patrzy. Tymi swoimi szaroniebieskimi tęczówkami, tym stalowym spojrzeniem, które potrafiło w jednej sekundzie wywołać mętlik w mojej głowie. Nawet nie wiedziałam, gdzie jestem, nie myślałam. Liczyły się tylko te cudowne oczy.

Kolejny impuls.

Delikatnie podniosłam dłoń do jego twarzy i dotknęłam jego policzka, jakbym chciała sprawdzić, czy ON jest prawdziwy. Kiedy to zrobiłam, przymknął oczy i lekko odchylił głowę do tyłu. Zachichotał.

-Co cię tak rozbawiło? –spytałam, ledwo powstrzymując śmiech, niewiadomo skąd przybywający. Moja ręka nadal spoczywała na jego twarzy i lekko ją gładziła.

Znowu otworzył oczy , spojrzał na mnie i przesłał mi najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek w życiu widziałam.

-Nawet… Nawet nie wiesz, co czuję, gdy tak robisz. – rzekł  z  ciągłym rozbawieniem.

Nie byłam pewna, o co mu chodzi, więc zabrałam rękę i zabierałam się do wstawania. Przestraszyłam się, że  przeliczyłam się co do niego i zaraz wybuchnie głośnym śmiechem. Draco złapał mnie jednak  za nadgarstek.

-Hermiona, proszę, nie idź. – powiedział spokojnie, już drugi raz dzisiaj.

_____

-Hermiona, proszę, nie idź – powiedziałem błagalnie. Chciałem, by dziewczyna została przy mnie. Dawała mi pewien rodzaj… uspokojenia, ukojenia? Nie wiem, jak mógłbym to właściwie nazwać.

-Już czujesz się lepiej. – stwierdziła, przyglądając mi się uważnie, a ja nadal nie rozluźniałem uścisku na jej ręce. Było mi głupio, że okazywałem wobec niej taką słabość, tym bardziej, iż zrobiłem to już dzisiaj raz przed ciotką Bellą. Myślę, że postąpiłem tak radykalnie, gdyż od czasu ataku na matkę, przestałem być wierny ideałom ojca. Chciałem robić mu wszystko na przekór.

-A jeśli w nocy osłabienie się powtórzy? – zapytałem z nadzieją, a była Gryfonka prychnęła pod nosem. Dotknęła wolną dłonią mojego czoła.

-Nie masz gorączki. Myślałam, że mówisz tak z otępienia. – zakpiła, chichocząc. Zrobiłem minę naburmuszonego dziecka i pociągnąłem jej rękę mocniej w swoim kierunku.

-Jestem aż tak okropny, że wolisz towarzystwo skrzatów w kanciapie niż moje w tym pokoju? – nie dawałem za wygraną. Wiedziałem, że tym przekonam ją do podjęcia decyzji. Poza tym, miałem wyrzuty sumienia, iż pozostawiłem ją w takich warunkach, w jakich żyły skrzaty.  Po tym, jak pomogła mi i matce, mógłbym niemalże odwdzięczyć jej się, w jaki sposób by tylko sobie tego zażyczyła.

Sprawiała wrażenie, jakby się chwilę nad czymś zastanawiała, po czym odpowiedziała:

-No dobrze, w sumie, w razie powtórzenia tego omdlenia mogę zostać. – rzekła, udając poważną minę fachowcy , dystyngowanie łapiąc się za podbródek.

Nie wiem, naprawdę NIE MAM ZIELONEGO POJĘCIA, co się ze mną działo, ale słysząc jej słowa miałem ochotę skakać z radości aż pod sufit, choć ledwo mogłem ruszać kończynami.

-Pójdę sprawdzić, co u twojej matki. Zaraz wracam. – stwierdziła, delikatnie wyrywając rękę z mojego ciągłego uścisku i zwinnym krokiem wyszła z mojej sypialni.

Merlinie! Malfoy! Ty dupku! Jak ty się zachowujesz! – Zacząłem karcić się w myślach.  Cieszysz się, jak głupi, że jedna , zwyczajna dziewczyna zechciała z tobą posiedzieć? Przecież w szkole mogłeś mieć ich na pęczki.

Ale ona była inna. Nie była taka jak tamte. Widziałem to w jej oczach.

Była silniejsza ode mnie. Zniosła ból, śmierć bliskich, wojnę, tortury, ukrywanie się, pracę, a nadal potrafi się uśmiechać i to do mnie! Do swojego największego wroga z Hogwartu, który ciągle mieszał ją z błotem. 

Kiedy teraz na to patrzę, sądzę, że to właśnie ja byłem tą szlamą.

A  gdzie podziałem się ,,dawny ja”? Tamten beztroski Ślizgon?

Nie ma go, odszedł razem z ,,wspaniałomyślnymi” ideami ojca. Wyrzuciłem go z siebie. I nawet wiem, dlaczego – bo chciałem być mężczyzną, a nie chłopaczkiem, latającym za przygodami i pakującym się co krok w tarapaty.  Chciałem postawić na swoim i uniezależnić się od ,,tatusia”. 

Moje rozmyślania przerwało wejście dziewczyny do pokoju.

-Spała, nie chciałam jej przerywać, więc tylko poprosiłam Knuta, by podał jej eliksir za trzy godziny. – oznajmiła, siadając ponownie na łóżku.  – Wiesz może, która godzina? – zapytała.

-Za chwilę jedenasta. Jesteś śpiąca?

-Troszeczkę – odrzekła, a na potwierdzenie swej odpowiedzi ziewnęła. Podniosłem się na łokciach i rozejrzałem po pokoju.

-Ja przeniosę się na kanapę, a ty położysz się w łóżku, jesteś zapewne bardziej zmęczona ode mnie. – oświadczyłem stanowczo. Już chciałem wstawać, ale brązowowłosa powstrzymała mnie.

-Chyba żartujesz. Zostajesz w łóżku, ja prześpię się na kanapie. W twoim stanie nie powinieneś się w ogóle ruszać. – ogłosiła z powagą, wstając z łóżka.

-Zawsze uparta, cała Granger – pokręciłem z rozbawieniem głową. – A tak właściwie, to masz jakąś koszulę nocną? – zapytałem.

Zmieszała się.

-Zostawiłam szatę nocną na dole, mogę po nią iść… - przerwałem jej w pół zdania.

-No co ty! Zaraz pewnie mój ojciec wróci do domu,  a wiesz, że on… - nie musiałem kończyć, gdyż Hermiona na pewno zdawała sobie sprawę z jego stosunku do mugolaków.  Pokiwała automatycznie głową.  – Dam znać Służce, niech znajdzie coś dla ciebie.

Stuknąłem lekko różdżką – był to sygnał dla skrzatów, który słyszalny był również tylko dla nich. W chwilę później w pokoju pojawiła się mała skrzatka. Nakazałem jej znaleźć coś do spania dla dziewczyny. Zaledwie pięć minut później wróciła z małym zawiniątkiem, podała je byłej Gryfonce, po czym szybciutko wybiegła z sypialni, tłumacząc, iż nie znalazła codziennej szaty dziewczyny. 

Zanim zdążyłem zorientować się, co Granger trzyma w rękach, było już za późno.  Brązowooka właśnie wyciągnęła z pakunku… koronkową bordową koszulkę nocną na ramiączkach, przypominającą  wyglądem bardziej wyuzdaną  bieliznę, niż strój do spania. Zrobiło mi się głupio. Dziewczyna spojrzała na mnie z widocznym zdezorientowaniem i już chciała coś powiedzieć, kiedy wypaliłem:

-Ja… nie wiedziałem, że Służka weźmie akurat to! To… Ja dostałem to na osiemnastkę od Zabiniego. -  kolejne, jeszcze bardziej zdziwione spojrzenie- To znaczy… Nie! To nie dla mnie, znaczy się… - język mi się plątał – On dał mi to, bo zawsze wpadał na takie szalone pomysły.

Hermiona  zapewne zabierała się do wysunięcia jakiegoś argumentu, kiedy nagle z trzymanego przez nią kompleciku, wypadła mała różowa karteczka z wielkim całusem na okładce.  Nie miałem pojęcia, że coś takiego się tam znajduje! Wiedząc, iż kumpel podarował mi na urodziny damską bieliznę, nawet nie otwierałem prezentu.

Granger podniosła karteczkę i  z nieukrywanym śmiechem przeczytała znajdujące się na niej słowa:

-,,Smoku, oczywiście nie jest to dla ciebie (chociaż, kto wie, co ci w głowie siedzi) , tylko dla twojej kocicy! Dobrej zabawy życzę państwu Malfoy’om! Z pozdrowieniami i wielkim całuskiem – Diabeł”

Spojrzała się na mnie rozweselonymi oczami i wybuchła głośnym, perlistym śmiechem. Ukryłem twarz w dłoniach. Taka kompromitacja!

Widząc moje zmieszanie i zakłopotanie, podeszła do mnie i odsunęła ręce od twarzy.

-Hej, nie ma się co przejmować. Przecież wiem, że to dla żartu. – powiedziała wesoło – Mi Ginny dała w siódmej klasie różowe kajdanki z futerkiem. Dogadałaby się z Zabinim. – roześmiała się szczerze, a ja nadal nie wiedziałem co mam zrobić. Głupio mi po prostu było. 

-Przepraszam cię. Jeśli  nie chcesz zostawać – zrozumiem, ale… - zacząłem się znowu tłumaczyć, ale po raz kolejny przerwała mi. Wzięła bordową bieliznę do rąk, westchnęła i oświadczyła:

-W sumie, to nie jest taka zła. Nawet ładna. – zastanowiła się chwilę.

-Naprawdę? – zdziwiłem się. – Możesz ją założyć, jeśli chcesz. Na pewno będzie pięknie… - ,,zaciąłem” się, uświadamiając sobie sens swoich słów. Na Merlina!

Kolejny wybuch śmiechu mojej rozmówczyni.

-Mam ją założyć? – zapytała, przyglądając się mi uważnie.

-Tak! Znaczy… - Malfoy, kretynie, imbecylu, debilu jeden! Weź się w garść! – Jeśli chcesz, to… - kolejna plątanina słów.

-Mam ją założyć, czy nie? – spytała ponownie dziewczyna, bardziej stanowczo. Zrozumiałem, że oczekuje odpowiedzi twierdzącej lub przeczącej, więc tylko lekko pokiwałem głową, nie widząc innego wyjścia.

-Łazienka jest tam? – wskazała na drzwi naprzeciwko łóżka. Znowu pokiwałem tylko głową, a dziewczyna przygryzła zabawnie wargi i natychmiast wbiegła do pomieszczenia.

I chociaż nadal było mi strasznie głupio, to w sumie cieszyłem się z takiego obrotu sprawy. W końcu, czy jest mężczyzna, który nie cieszyłby się, mając przed sobą, nie ukrywajmy – piękną, młodą kobietę? No chyba, że gej. Merlinowi dzięki, ja stałem po drugiej stornie barykady, więc wyjście byłej Gryfonki spowodowało na mnie duże wrażenie.

Powiedziałbym nawet bardzo duże wrażenie.

 Bardzo, bardzo duże.

_______

O! Patrzcie! Jest rozdział 10 i to po tak krótkim, jak na moje standardy czasie! :) Nie wiem, co mam sądzić o tym rozdziale - z jednej strony mi się podoba, z drugiej nie. Ten rozdział - dłuższy od poprzednich, jednak trochę za dużo i za szybko się dzeje. Ale trudno, nie chcę przedłużać opowiadania! :) Niech będzie więc tak.  Dziękuję za wszystkie komentarze, bo chociaż nie jest ich zbyt dużo, to potrafią naprawdę dodać weny i wsparcia! Nie wiem, kiedy pojawi się kolejny rozdział. Mam już część, ale jak mówiłam w weekend jadę na zawody i nie będę miała możliwości go dodać. Postaram się opublikować jedenastkę dosyć szybko!

A tak w ogóle,to dobiliśmy już do 10 rozdziałów, trzynastu wspaniałych obserwatorów i około siedmiu tysięcy wyświetleń! Może to nie jest dużo, ale traktuję to jako taki ,,mały, osobisty sukces" .  Dziękuję wam :) To bardzo miłe, że podoba wam się moje opowiadanie. Ostatnio dostałam też kilka dosyć pozytywnych maili :) To naprawdę pobudza do działania! Mam nadzieję, że komentarzy, czytelników będzie jeszcze więcej!  

+ Jeśli macie bloga, zostawcie jego link. Lubię czytać i poznawać nowe blogi, o każdej tematyce. I odpowiedź na jednego z maili:  absolutnie nie uważam takich rzeczy za spam i zawsze, gdy ktoś pyta, czy go odwiedzę, to właśnie to robię.  Za jedyny SPAM uważam te całe ceregiele z tzw. Liebster Award, więc nie czujcie się urażeni, gdy komuś na to po prostu nie odpowiem. 

Pozdrawiam!

Nadya.


PS -  trzymajcie za mnie kciuki w sobotę i niedzielę :D