Rozdział 6

Gdy wyszłam z sypialni chorej kobiety, przy drzwiach już czekała na mnie mała skrzatka. Z wyglądu przypominała mi Zgredka – wielkie uszy, kościste ręce i nogi oraz ogromne, przestraszone oczy. Jej ubraniem była jedynie porwana i zabrudzona poszewka na poduszkę. To przykre, jak niektórzy czarodzieje traktują te małe, niewinne stworzonka.

-Służka zaprowadzi panienkę do kanciapy. – rzekła niezwykle cichutko skrzatka, lekko chwytając mnie za dłoń i ciągnąc w stronę schodów.

-Od kiedy tu jesteś, Służko?- zapytałam, chcąc zagadnąć istotkę. Ta jednak nic nie odpowiedziała. Spojrzała się tylko na mnie niepewnie, po czym przyspieszyła kroku. Po chwili znajdowałyśmy się już pod małymi, obdrapanymi drzwiczkami. Służka otworzyła je przede mną, a ja weszłam do małego, obskurnego pomieszczenia. Wysokość pokoju na pewno nie przekraczała 1.50 m, więc musiałam zginać plecy. Na ziemi znajdowało się pięć starych koców, przypominających bardziej ścierki. Z całego serca współczułam skrzatom, że musiały mieszkać w takich warunkach, podczas gdy ich właściciele wylegiwali się w łożach o większej powierzchni, niż cała ta kanciapa.

Na podłodze siedziały także trzy inne postaci. Nagle jeden z nich podszedł do mnie i drżącymi rękami podał szorstki, szary materiał, który okazał się być szatą. Zauważyłam, że najzwyczajniej w świecie się mnie boi. Co też im zrobiono, że są takie zlęknione?

-Czemu nic nie mówicie?- spytałam, niepewnie wodząc po nich wzrokiem. Na moje pytanie odpowiedziała Służka.

-Na korytarzu nam nie wolno. Nasz Pan tego nie lubi i to go denerwuje. Rozmawiać możemy jedynie tutaj. – wyjaśniła.

Zrozumiałam, że w Malfoy Manor skrzaty są traktowane gorzej niż zwierzęta. Znowu przypomniał mi się biedny Zgredek, którego Harry uratował od takiego losu.

-Jak się nazywacie?- zwróciłam się w stronę trzech skulonych istotek, siedzących w kącie. Jedna z nich wstała, wyprostowała się i przedstawiła resztę:

-Ja jestem Mgiełka, a to są – wskazała na pozostałą dwójkę- Knut i Gryfon.

Domyślałam się, dlaczego nazwano jednego z nich Gryfonem. Byli Ślizgoni musieli mieć niezły ubaw, kiedy ,,Gryfon” był ich sługą i mogli pomiatać nim do woli. Ów skrzat był na dodatek najbrzydszy z całej czwórki i miał najbardziej zniszczone odzienie.

-Ja nazywam się Hermiona- wyciągnęłam rękę do Mgiełki. Ta wytrzeszczyła oczy i leciutko ścisnęła moją dłoń, jak z resztą potem Służka, Gryfon i Knut.  Nie zdziwiłam się, widząc ich szok, gdyż ich właściciele na pewno nigdy nie byli dla nich mili ani nie traktowali ich na równi. Skrzaty powoli przestawały odczuwać lęk wobec mnie, więc przycupnęłam na ziemi koło nich.  Nastała długa chwila ciszy. Nie wiedziałam, o czym mogłabym jeszcze z nimi podyskutować.  

Nagle coś lekko musnęło moje ramię. Obróciłam głowę i dostrzegłam stojącego obok mnie Knuta.

-Panienka musi założyć szatę – upomniał mnie, pokazując palcem na szarobury materiał, który trzymałam w dłoniach – Niedługo panicz Malfoy przybędzie, by zamknąć drzwi na noc.  

Zamknąć drzwi na noc? Przecież skrzaty nigdy nie odważyłyby się na ucieczkę! A nawet, jeśli łut szczęścia pozwoliłby im na to, i tak nie mogłyby przekroczyć terenu posiadłości, który jest otoczony silnymi zaklęciami. Najwyraźniej, trudno było podczas wojny o skrzaty domowe, skoro tak bardzo ich pilnowano.

Potem uświadomiłam sobie, że zwracają się do mnie ,,panienko”. Nie chciałam, by w mojej obecności czuły się, jak słudzy.

-Mówcie mi po imieniu - poprosiłam – Nie jesteście ode mnie gorsi, nie musicie zachowywać się przy mnie, jak przy waszym panu – oznajmiłam ciepłym głosem, uśmiechając się do nich. Służka tak wlepiała we mnie swoje wielkie oczy, że miałam wrażenie, iż te niedługo wyjdą jej z orbit.

-Pan nie zezwala się tak do nikogo zwracać – oznajmił Gryfon. Ileż jeszcze zakazów wyznaczyli im Malfoy’owie? Co chwila słyszałam, że tego nie mogą, a na to im się nie pozwala. Westchnęłam z bezradności. Skoro musiałaby je za to czekać kara, mogłam nadal być panienką.

Niespodziewanie wszystkie skrzaty szybko usiadły obok siebie pod ścianą. Dało się usłyszeć ciche odgłosy kroków na korytarzu.  Przypomniałam sobie o założeniu szaty, jednak było już za późno. Drzwiczki otworzyły się z lekkim skrzypnięciem. Stał w nich, a właściwie schylał się Draco Malfoy. Usłyszałam ciche Lumos! i na końcu różdżki, którą ściskał, pojawiło się światełko. W pomieszczeniu zrobiło się o wiele jaśniej. Dopiero teraz spostrzegłam ogromne pajęczyny w kątach i  kłęby kurzu na ziemi. Mój porywacz ledwo zerknął na sparaliżowane strachem skrzaty, po czym uważnie zlustrował mnie spojrzeniem.

-Czemu jeszcze nie przebrana? – warknął, wskazując podbródkiem na trzymaną przeze mnie szatę. Nie rozumiałam dokładnie, czy było to wypowiedziane w moim kierunku, czy do jego sług. Nie chciałam jednak narażać ich na żadną karę, więc spróbowałam sama się wytłumaczyć.

-Ja właśnie… - nie dane mi było dokończyć, gdyż blondyn przerwał mi wpół słowa.

-Zakładaj szatę! – rozkazał – sprowadziłem ingrediencje potrzebne do eliksirów. Pokażę ci pracownię. – oznajmił. W jego głosie dało się wyczuć zdenerwowanie. Postanowiłam się więc pospieszyć, by jeszcze bardziej go nie rozdrażnić.

Jednak, jeśli miałam zmienić strój, musiałam się także rozebrać, a było to nieco krępujące w towarzystwie pięciu osób, w tym jednego z moich największych wrogów.  Nie miałam pojęcia, jak dać mu to do zrozumienia, bojąc się jego reakcji. Stał w progu i czekał na mnie, nerwowo stukając palcami o ścianę, a ja miałam wrażenie, że tylko ostatkami sił powstrzymuje się, by nie rzucić na kogoś morderczego zaklęcia. Siedziałam na miejscu, intensywnie się w niego wpatrując. Miałam nadzieję , że sam wpadnie na to, by dać mi chwilę prywatności lub chociażby zamknąć drzwi i poczekać.  Przebieranie się obok skrzatów mogłam jeszcze znieść.

Po chwili natrafił na moje, utkwione w jego osobie spojrzenie.

-Na co czekasz? Ruszaj się! – nakazał głosem nieznoszącym sprzeciwu. Było wyraźnie widać jego rosnącą frustrację. 

-Kiedy ja… - zaczęłam, lecz znowu nie mogłam skończyć swojej wypowiedzi. Mój porywacz  nie wysłuchując tego, co chciałam mu przekazać, przeklął pod nosem, wszedł do kanciapy i jednym krokiem pokonał dzielący nas dystans.  Widząc jego rozwścieczoną twarz, instynktownie przesunęłam się do tyłu, przyciskając plecy do chłodnej ściany. Blondyn  kucnął przy mnie i  wyrwał materiał, który ściskałam kurczowo w rękach.  W jednej chwili, poczułam na sobie chłodne palce i zrozumiałam, że Malfoy właśnie odpiął wszystkie guziki mojego swetra. Dziękowałam Merlinowi za to, że pod nim miałam jeszcze koszulkę. Spróbowałam odepchnąć jego ręce, jednak był ode mnie silniejszy i mój opór nic nie dawał. Jednym ruchem   ściągnął ze mnie bluzkę.

Nagle jego dłonie zatrzymały się, gdyż chyba zdał sobie sprawę, co właśnie zrobił. Moje ręce momentalnie powędrowały w stronę odsłoniętej części ciała, próbując ją zakryć.  Opuściłam głowę, pozwalając, by loki spadły mi na twarz.  Było mi okropnie wstyd, że były Ślizgon zobaczył mnie w samym biustonoszu. Mimo, iż uświadomił sobie już swój czyn, nie ruszył się z miejsca. Odważyłam się spojrzeć na niego, spod kurtyny włosów. Jego uwagę przykuły siniaki ,,zdobiące” mój dekolt oraz ramiona.  Do wstydu dołączyło inne uczucie - smutek.  Nie chciałam, by  ktokolwiek widział fioletowe cienie pokrywające moją skórę. Wyglądały okropnie i to właśnie one sprawiły, że przestałam lubić swoje ciało.  Z trudem powstrzymałam cisnące mi się do oczu łzy.

Drżącymi rękami sięgnęłam po leżącą na ziemi szarą szatę.

-Czy mogę się przebrać… sama?- zapytałam niepewnie.  Blondyn przeniósł wzrok na moją twarz i utkwił spojrzenie swoich szaroniebieskich  tęczówek w moich oczach. Wtedy po raz pierwszy dostrzegłam w nich coś na kształt… współczucia? Tak, to niewątpliwie było współczucie pomieszane z odrobiną litości. Nigdy nie sądziłam, że zobaczę coś takiego w oczach Dracona Malfoy’a. Czyżby… było mu mnie żal? Żal szlamy? Nie mogłam w to uwierzyć.

-Będę czekać przy drzwiach. Pospiesz się – mruknął, szybko się odwracając, by uniknąć mojego wzroku. Kiedy ponownie znalazł się przy wejściu, zatrzymał się i lekko przekrzywił głowę w moją stronę.

-Przepraszam, Granger – powiedział cicho.

***

Nie musiałem długo na nią czekać przed drzwiami. Wyszła z pomieszczenia po minucie, już ubrana w szarą szatę. Przyjrzałem się jej uważnie. Dopiero teraz zauważyłem, że jej blada, wychudzona twarz także była pokryta sińcami. Po raz drugi, poczułem dziwne ukłucie w sercu. Ciągle zadawałem sobie to samo,  jedno pytanie: Kto jej to zrobił?

Zbeształem sam siebie za takie myśli. To jest brudno krwista szlama, Draco! Nie możesz jej żałować! Przypomnij sobie, jak nienawidziliście się w Hogwarcie!  Przypomnij sobie, jak cię spoliczkowała! A Ty jeszcze ją teraz przeprosiłeś! 

To rzeczywiście było do mnie niepodobne - przepraszać.

Ale nie mogłem usunąć z pamięci widoku tych smutnych oczu. Czułem się temu poniekąd winny. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Po prostu nerwy wzięły górę. Nie zabierała się do tego, by się przebrać, a ja nie miałem czasu ani zamiaru czekać. Nie chciałem tego zrobić, nie chciałem jej… rozbierać.  Byłem zdenerwowany informacją, że będę musiał przesłuchiwać kolejnych porwanych.

-Idziemy – powiedziałem, chwytając ją za lewe  ramię. Kiedy prowadziłem ją tak, zaraz po porwaniu, nie dało się wyczuć przez materiał swetra, jaka była koścista.

W momencie, gdy złapałem jej ramię, syknęła z bólu. Naprawdę, mój uścisk nie był mocny, więc nie wiedziałem, co takiego znowu wymyśliła. Zaczynałem się powoli denerwować, gdyż dawno mogliśmy już być w drodze powrotnej. Spojrzałem na nią zdezorientowany i  zarazem zniecierpliwiony. Oczy jej się zaszkliły. Puściłem jej rękę i uświadomiłem sobie, że po prostu chwyciłem  ją w miejscu jakiegoś skaleczenia. Złapałem ją za nadgarstek i podwinąłem rękaw szaty. Moim oczom ukazała się wielka rana, przebiegająca od łokcia do barku. Nie dostrzegłem jej wcześniej, gdyż chwytałem Granger jedynie za prawe ramię.

Zranienie to wyglądało co najmniej okropnie.  Rana była zabrudzona i wyglądała na kilkudniową. Nie miałem wątpliwości, że jest to wynik działania jakiegoś ostrego narzędzia, ponieważ spotykałem się z takimi okaleczeniami codziennie.

-Merlinie… -wyrwało mi się na widok obrażenia, ale zaraz odchrząknąłem.

Dziewczyna  spojrzała na mnie załzawionymi oczami, pełnymi cierpienia. Nie mogłem udawać, że nie jestem ciekawy i zadałem nurtujące mnie pytanie.

-Granger, kto ci to zrobił? – spytałem, starając się brzmieć na tyle chłodno, by nie pomyślała sobie, iż się nią przejmuję. W odpowiedzi usłyszałem jedynie głośny szloch, a po chwili osunęła się na zimną posadzkę. Siedziała, opierając ręce na kolanach, by zakryć sobie twarz dłońmi, a ja stałem nad nią, nie mając zielonego pojęcia, jak mam się zachować. Przecież nie będę jej pocieszał…

Ukucnąłem metr od niej i ponowiłem moje pytanie:

-Kto ci to zrobił?

Nawet nie uniosła głowy, tylko znowu zaniosła się spazmatycznym szlochem. Nienawidziłem płaczu kobiety, nie mogłem tego znieść. Przysunąłem się do niej na tyle blisko, by złapać lekko za nadgarstki i odsunąć jej dłonie od twarzy. Postanowiłem po raz trzeci spróbować dowiedzieć się czegoś. Czekałem, aż się na mnie spojrzy.

-Kto cię tak urządził?

Na chwilę przestała łkać, by wydusić:

-A co cię obchodzi jakaś szlama, Malfoy? – zapytała drżącym głosem. Nie spodziewałem się, że użyje takiego zwrotu wobec samej siebie.

No właśnie, co mnie to obchodziło? Sam nie wiedziałem. Po prostu nie mogłem sobie wyobrazić, kto mógłby zrobić jej coś takiego. Najbardziej zastanawiało mnie to, jak wytrzymywała ból, nie mając nawet założonego opatrunku.

-Powiedzmy, że mnie to ciekawi. – odparłem. Czekałem, na jej reakcję.

Wytarła łzy rękawem szaty, po czym powiedziała:

-Nikt mi tego nie zrobił.

Czy ona ma mnie za jakiegoś totalnego idiotę?

-A więc sama pokiereszowałaś sobie rękę i posiniaczyłaś całe ciało? – spytałem ironicznie.  Odwróciła głowę i ponownie otarła oczy. Starała się przybrać niewzruszony wyraz twarzy, ale jej to nie wyszło.  Wiedziałem, że coś jest na rzeczy.

-Pytam ostatni raz. Granger, kto ci to zrobił?

Nie wiem co mnie tknęło, by położyć dłoń na jej ramieniu, oczywiście nie tym rannym. Zerknęła na moją rękę.

-Nie boisz się, że ubrudzisz się szlamem?

Nie pojmowałem jej zachowania. Już dwa razy nazwała się szlamą, mimo iż ja tego nie zrobiłem. Czyżby  Panna- Wiem- To- Wszystko miała aż taką niską samoocenę?

-Co ty masz z tym szlamem? – zapytałem, by potem dodać – Przecież nic takiego nie powiedziałem. Granger,  powiesz mi wreszcie, kto cię doprowadził do takiego stanu? Bo nie uwierzę, że zrobiłaś to sama. – rzekłem, wyczekując odpowiedzi. Kiedy nie usłyszałem jej, dodałem – Rudy Łasic cię nie obronił? – zapytałem z kpiną, a dziewczyna momentalnie odwróciła głowę, wpatrując się we mnie tak, jakby za chwilę miała wybuchnąć płaczem.  Spojrzała na swoje zakrwawione ramię i siniaki znajdujące się na przedramieniu. Nie musiałem już słyszeć odpowiedzi.

-Nie powiesz mi chyba, że… - powiedziałem cicho, zdając sobie sprawę, co właśnie dała mi do zrozumienia. Tylko kiwnęła głową i kolejny już raz zalała się łzami.

Tego bym się nie spodziewał, a szczególnie po Weasley’u. Zawsze uważałem go za sukinsyna, ale nie sądziłem, że jest zdolny do czegoś takiego.

Pomogłem zapłakanej Granger wstać z podłogi, z czego zdziwiła się zarówno ona, jak i ja sam.

-Chodź, pokażę ci w końcu tą pracownię. – oznajmiłem, tym razem chwytając ją za prawe ramię




_______




Przepraszam, że czekacie tak długo.  Jestem zawalona po uszy. Mam tyle pomysłów, a najzwyczajniej w świecie, nie mam kiedy pisać. W sobotę byłam na weselu, w niedzielę na poprawinach. Dodatkowo musiałam jechać na zakupy, bo jadę w środę na obóz strzelecki. Z wyjazdem na obóz wiążą się podwójne treningi oraz potrójne treningi podwójnych treningów. Tak więc jest to ostatni rozdział przed moim wyjazdem. Postarałam się, by był dłuższy od poprzednich, lecz zarazem obiecuję, że rozdział 7 będzie na 100 % jeszcze dłuższy od tego, biorąc pod uwagę, że będziecie musieli na mnie długo czekać, gdyż wracam dopiero 24 sierpnia :(  Przepraszam, że tak to wyszło, ale postaram się to zrekompensować kolejnym rozdziałem :) 

Przepraszamprzepraszamprzepraszam! 

Pozdrawiam was serdecznie!

Nadya Craus.

PS - Nie wiem, czy wamplove tu kiedykolwiek była, ale mimo wszystko chcę podziękować jej za to, że zdecydowała się jednak przywrócić jedne z moich ukochanych blogów :) 

+ Dziękuję za wszystkie miłe komentarze. Możecie zostawiać linki do swoich blogów, chętnie wszystko czytam :)