Rozdział 1

Od dobrej godziny zszywałam otwartą ranę na ramieniu jakiegoś mężczyzny. Byłam już taka wykończona. Nie spałam od jakiś trzech dni, a nawet nie mogłam usiąść i chwilę odpocząć. Oczy same mi się zamykały.

Sięgnęłam po prowizoryczne nożyce, leżące na stole. Wyposażenie punktu medycznego, w którym przyszło mi pracować, nie było odpowiednio przygotowane  do zabiegów, dlatego częste zakażenia i infekcje były na porządku dziennym. Często po prostu brakowało wody, by umyć przyrządy. Nagle chwycone przeze mnie narzędzie rozpadło się na pół, przy czym jedna część głęboko wbiła się w wewnętrzną stronę mojej dłoni.

 

Kolejne skaleczenie, nic specjalnego. Codziennie zdarzały mi się tego typu, mało przyjemne incydenty. Poczułam jak stróżka krwi spływa po mojej dłoni. Nie miałam czasu zakładać sobie opatrunków, a już tym bardziej je zmieniać. Od dwóch tygodni chodziłam w tym samym bandażu na ręce i nie był to rekord. Poczułam wielki ból, ale to nie była pora na użalanie się nad sobą. Oprócz mnie, w punkcie nie było nikogo, kto mógłby pomóc reszcie pacjentów. Oczywiście, Luna Lovegood oraz Neville Longbottom także pełnili rolę sanitariuszy, lecz każde z nich miało przydzieloną rolę.

Luna pomagała osobom z zaburzeniami, trwałymi uszkodzeniami w psychice oraz mniej poważnymi chorobami. Neville zaś tworzył dla nich lekarstwa- zielarstwo nigdy nie było mu obce. Nawet gotowanie eliksirów przychodziło mu coraz łatwiej. Najgorsza rola przypadła mi- do mnie trafiały najpoważniejsze przypadki oraz czarodzieje wymagający natychmiastowej pomocy. Już nie raz widziałam czyjąś śmierć w męczarniach. Tak wiele chciałabym zrobić, a tak mało mogę na to poradzić!

-Już gotowe?- z rozmyśleń wyrwał mnie zniecierpliwiony  głos pacjenta.

-Tak, tak. Już skończone. Proszę się stawić  za jakiś czas na zdjęcie szwów.- odpowiedziałam szybko i z  przyzwyczajenia wytarłam rękę w jakąś ścierkę. To był błąd. Od razu pieczenie w dłoni nasiliło się.

Mężczyzna wyszedł, a ku mojemu zdziwieniu nikt nie pojawił się po nim w gabinecie. Wyjrzałam zza zasłony, oddzielającej pomieszczenie z korytarzem. Dostrzegłam spore zbiorowisko wokół Neville’a. No tak, przecież każdy z tłumu potrzebował eliksiru lub odpowiednich ziół na swoje choroby.

Kątem oka dostrzegłam zbliżającą się do mnie Ginny.

-Miona, połóż się, ja cię zastąpię.- zachęciła mnie Ruda, klepiąc lekko po plecach.

-Nie, Gin. A jeśli przyślą jakiś ciężki przypadek? Ty przecież…- przyjaciółka nie dała mi dokończyć zdania.

-To wtedy cię zawołam.-uspokoiła mnie- O nic się nie martw.

Wtedy przypomniałam sobie, że przecież dziewczyna ma swoje obowiązki. Musiała się bowiem zajmować dziećmi do jedenastego roku życia, których rodzice nie żyli lub zostali wzięci do niewoli.

-A co z dziećmi? Przecież nie możesz ich tak zostawić. Kto się nimi zajmie?

Zrobiła naburmuszoną minę.

-Nie jestem jeszcze taka głupia, jak ci się zdaje. Dzieci śpią, a w tym czasie spogląda na nie Ron. – poinformowała mnie, po czym dodała- Właśnie! No bo, w sumie, to mogłabyś tam zajść po drodze…- przerwała na chwilę, czekając na moją reakcję.

-Ginny, dobrze wiesz, że staram się go unikać. – próbowałam się tłumaczyć, by uniknąć konfrontacji z moim byłym. Nie mogłam się przyzwyczaić do faktu, że się rozstaliśmy. Każde wspomnienie wywoływało we mnie falę cierpień. Wiedziałam jednak, że przyjaciółka stara się nas pogodzić. Nie miałam jej tego za złe. Zawsze  chciała dla mnie jak najlepiej, chociaż stojąc pomiędzy mną a własnym bratem, musiała się czuć co najmniej niekomfortowo.

-Wiem, ale po prostu wolałabym, żebyś co pewien czas tam zajrzała. Poniekąd, tobie ufam bardziej niż jemu!- zaśmiała się, a ja jej zawtórowałam. Tak łatwo było mi się rozluźnić w jej towarzystwie.

-No dobrze- wypuściłam powietrze z płuc i obdarzając Gin uśmiechem, udałam się w stronę tak zwanej świetlicy.  Dosłownie powłóczyłam nogami po ziemi. Po minucie dotarłam do celu.  Robię to tylko dla Rudej!- pomyślałam i wkroczyłam do pomieszczenia.

Ron siedział na drewnianym krześle, ze znudzeniem obserwując śpiące dzieciaki. Stanęłam w pewnej odległości od niego. Dopiero po chwili zauważył moją obecność. Zaszczycił mnie jednym spojrzeniem, pełnym obrzydzenia i nienawiści. Nie było w nich ani odrobiny tęsknoty, jak w moich.

-Ronaldzie- zaczęłam.

                   ***

-Zajmij się tym!- usłyszałem głos z tyłu. No tak. Zabić to zabiją, ale sprzątanie zostawią młodym.

-Locomotor zwłoki- mruknąłem, wskazując na leżącego, martwego czarodzieja różdżką. Przesuwałem nią tak długo, aż jego ciało znalazło się za oknem. Zdałem sobie sprawę, że przenoszę właśnie zmarłego Finnigana.  

Tego typu zadania stały się dla mnie niemalże rutyną, ale nadal nie byłem w stanie patrzeć na śmierć niedawnych znajomych. Nigdy nie pozbędę się z głowy krzyku Abbott podczas tortur, lub chociażby tego nienawistnego spojrzenia, w oczach umierającego Finch-Fletchley’a.  Zginęli, bo nie wydali tajemnicy. Zginęli, bo woleli śmierć od zdrady.

Ale mi nie wolno o tym myśleć. Jestem śmierciożercą, bezlitosnym potworem z nieczułym sercem. Nie powinienem myśleć o ofiarach. Dlaczego nie potrafię odstawić sentymentów na bok?!

Z całej siły uderzyłem pięścią w ścianę.

To ja bardziej zasługiwałem na śmierć! To mnie powinno się torturować, ranić, prześladować, za to, co zrobiłem! Dlaczego, do diabła, ten przeklęty Voldemort trzymał wszystkich pod kloszem?!

-Co ty wyprawiasz? Nie mamy czasu.- mruknął nerwowo mój towarzysz. Nim się spostrzegłem, pozbyliśmy się wszystkich dowodów zbrodni z Sali.

Przemierzaliśmy korytarz w milczeniu. Nie musieliśmy się do siebie odzywać, każdy z nas znał swoje miejsce i wiedział, co ma robić.  Rzadko kiedy rozmawiałem z kimkolwiek, a jeśli już, to tylko po wypiciu dużej ilości Ognistej Whisky.  Nagle Blaise przerwał ciszę między nami.

-Bierzesz udział w jutrzejszej akcji? – zapytał. Widocznie bardzo potrzebował konwersacji, skoro postanowił ją tak rozpocząć. Nigdy go nie interesowało, jakie misje dostaję. Ja również nie wypytywałem go o szczegóły. Od czasów skończenia Hogwartu, nasze relacje znacznie się ochłodziły. Mimo, że byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, to służba Czarnemu Panu nauczyła nas, by nikogo nie darzyć zaufaniem.

-Coś jest planowane na jutro?- zdziwiłem się. Nie miałem zielonego pojęcia, że zorganizowany jest kolejny atak.

-Ktoś wytropił duże skupisko szlam i zdrajców krwi.- splunął na podłogę. Samo słowo ,,szlama” wywoływało w Śmierciożercach obrzydzenie. – Możesz się przydać.

-A do czego mam być tam niby potrzebny? Zwykłe szlamy nie wymagają chyba specjalnej eskapady.-zakpiłem.

Zabini spojrzał na mnie uważnie.

-Bierzemy niewolników.- odparł. Spojrzałem na niego zdziwiony. Tylko kilka razy zdarzyło się nam brać niewolników, ale oni ginęli już po kilku dniach od porwania.  Zrozumiał moje zdziwienie, po czym wytłumaczył- Nie, nie zakładników. Niewolników. Dobrze wiesz, że potrzebujemy pilnie medyków, najlepiej uzdrowicieli, więc przydałby się ktoś do przetransportowania ich.

Rzeczywiście, w gronie zwolenników Voldemorta nie było nikogo wykształconego na uzdrowiciela. Oczywiście, każdy potrafił sam zrobić sobie opatrunek, jednak do poważniejszych spraw, jak zakażenia czy urazy magizoologiczne potrzebowaliśmy prawdziwego medyka.

-A Miriam Strout? Przecież zniewoliliście ją trzy miesiące temu. – przypomniałem sobie.

-Nie żyje.- odparł Blaise bez emocji.

-Kto?- nie musiałem kończyć. Mój rozmówca dobrze wiedział, o co mi chodzi. To było logiczne, że kobieta zginęła w przypływie gniewu jednego z Śmierciożerców.

-Bellatrix, a któżby inny?- zaśmiał się. Do prawdy, nie wiem, co on w tym widział zabawnego.

Postanowiłem wrócić do tematu akcji.

-Skąd macie pewność, że znajdują się tam uzdrowiciele?- zapytałem podejrzliwie.

-Nott przejął ostatnio małą dostawę bandaży, a ponadto Lestrange zmusiła Strout, by jej powiedziała o ewentualnych medykach. Okazało się, że szkoliła trzy osoby na swoich następców. Z tego co wiem, potrzebne nam tylko dwie.

-Wiadomo,  kogo szukać?- to było najważniejsze pytanie. Trzeba było wiedzieć, w kogo niechcący nie trafić Avadą.

-Nie zdradziła nazwisk, honorowa - powiedział z kpiną- Ale podobno ostatni rocznik przedwojennego Hogwartu.- spojrzał na mnie z grymasem uśmiechu na twarzy. No tak, ja i Zabini również należeliśmy do ostatnich absolwentów szkoły (gdy nie była jeszcze uczelnią czarno magiczną). Wiadomo już było, że znowu będziemy mieli do czynienia z dawnymi znajomymi.

-No to zapowiada się ciekawie. – rzuciłem mu na odchodne., po czym teleportowałem się do Malfoy Manor. Mimo tego, że Czarny Pan proponował osobom z bliższych kręgów zakwaterowanie, ja wolałem znajdować się jak najdalej od niego. Zresztą, pokoje, w których mielibyśmy zamieszkać, były małe i wyposażone jedynie w najpotrzebniejsze meble, a ja przywykłem do bardziej przestronnych pomieszczeń i wysokich standardów.

Gdy znalazłem się już w rodzinnej posiadłości, zaskoczył mnie bardzo nietypowy widok w salonie. Mój ojciec siedział na brzegu łóżka chorej matki. Nie mogłem uwierzyć własnym oczom! Przecież nie interesował go jej los, nie był dla niej oparciem, nigdy jej nie kochał. A teraz mierzył jej gorączkę. To było do niego niepodobne.

Gdy zauważył mnie stojącego w progu, delikatnie wstał z jej posłania i spojrzał na mnie. Jego spojrzenie, mimo wszystko, nadal było zimne jak lód i nie wyrażało żadnych emocji. Wyszliśmy na korytarz.

-Draconie- zwrócił się do mnie- Z twoją matką jest coraz gorzej. Sądzę, że do końca tygodnia…- nie dokończył. Mimo swego lodowatego serca, wiedział, że darzę matkę pewnym, obcym jemu uczuciem. Od niedawna miał do mnie coraz większy szacunek, kiedy to w walce uratowałem go od śmierci, zabijając celującego w jego plecy czarodzieja.

-Wiem, ojcze. – odpowiedziałem mu. Wizja umierającej matki, jedynej osoby, która szczerze mnie pokochała, prześladowała mnie już od czasu, kiedy wskutek zbyt długiego przebywania pod zaklęciem Cruciatusa, ledwo uszła z życiem.- Jutro akcja. Przywieziemy nowych uzdrowicieli.

-Synu, chodzi mi o to, że twoja matka nie ma już sił. Próbowaliśmy na niej wszystkich eliksirów, bez skutku. Uważasz, że ktokolwiek jest w stanie to zmienić?- zapytał.

Nie znałem odpowiedzi, ale wiedziałem jedno. Zrobię wszystko, by moja rodzicielka przeżyła.

Wszystko. 

__________

Jest pierwszy rozdział! Na razie nie nawiązuję do relacji Draco i Hermiony, nie chcę pospieszać całego opowiadania. Sądzę, że jest w miarę długi :) Tak mniej więcej będzie się przedstawiać narracja. Nie mam zielonego pojęcia, kiedy kolejny rozdział, gdyż mam w poniedziałek urodziny ( :D ) i będę świętować. Prawdopodobnie pojawi się przed końcem tygodnia. 

Bardzo dziękuję za opinię i dobrą radę użytkownikom: Nathalie, Gnome (przepraszam za przecinki!) , Invisible i wallybe. Postaram się zmienić tło na jednokolorowe lub coś mniej męczącego oczy. 

Serdecznie zachęcam do czytania! 

Pozdrawiam!

Nadya