Rozdział 7

Czułam okropny wstyd i zażenowanie. Wcześniej mieszkałam z nieopanowanym Ronem, a teraz przyszło mi służyć nadpobudliwemu arystokracie z rodziny Malfoyów.

Pokazał mi drogę do nowej pracowni, odzywając się od czasu feralnego incydentu tylko raz – by pokazać mi bandaże, którymi mogłabym opatrzyć rany. Swoją drogą, nie rozumiałam, co go obchodziły te rany. Kiedyś by się z tego cieszył, a nawet mnie dobił, a teraz daje mi bandaże.

Odprowadził mnie pod kanciapę, otworzył małe drzwiczki i wepchnął mnie do środka. Nie sprzeciwiałam się. Usiadłam w kącie i zaczęłam płakać. Nie rozumiałam, dlaczego to robię. Byłam po prostu rozbita emocjonalnie. Chciałam się od tego odciąć! Od tej okropnej wojny, krwi, śmierci, ran. Wszystkiego i wszystkich. Miałam dość.

Zwinęłam się w kłębek i próbowałam zasnąć. Było mi jednak o wiele za zimno, a piekący ból także dawał się we znaki. Marzyłam o tym, by znaleźć się w wygodnym łóżku.

_

Obudziło mnie skrzypnięcie drzwiczek. Przetarłam oczy i dostrzegłam Gryfona kładącego metalową miseczkę z wodą oraz chleb na podłodze przede mną.

-Panicz czeka już na górze. Kazał pospiesznie zjeść. – wyjaśnił mi skrzat, po czym ulotnił się z pomieszczenia.

Najchętniej nie jadłabym nic, ale głód zbyt mocno dawał się we znaki. Chleb był czerstwy i suchy. Gdy zjadłam, uchyliłam drzwiczki i wyszłam na korytarz. Czekała tam na mnie Służka, która zaprowadziła mnie do pracowni.

Otworzyła tylko przede mną drzwi i natychmiast popędziła na dół.

-Chodź tu, Granger – nakazał mi Malfoy. Chciałam uniknąć jakiejkolwiek konfrontacji z nim, toteż postanowiłam spełniać jego żądania. Chłopak usiadł naprzeciw  mnie.

-Wiesz,  co masz robić?- zapytał, a ja lekko kiwnęłam głową. Eliksir, jego matka- wszystko jasne. Stanęłam przy stoliku, po czym momentalnie zaczęłam kroić potrzebne ingrediencje.  Malfoy także wstał i stanął po drugiej stronie blatu, opierając się na nim rękami. 

Przyglądał mi się przez chwilę, po czym zapytał:

-Dlaczego Weasley cię tak urządził? – w jego głosie nie usłyszałam żadnej kpiny.  Zdziwiłam się.

-A czy ma to jakiekolwiek znaczenie? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

-Chciałbym wiedzieć – podkreślił, nie spuszczając ze mnie wzroku. Ja starałam się nie podnosić oczu. Co miałam mu powiedzieć? Że Ron wyładowywał tak swój stres?

-Nie wiem, może to wojna tak na niego działała… - stwierdziłam, a mój rozmówca prychnął.

-Jeszcze go bronisz? Po tym co ci zrobił? – powiedział z nieskrywanym zdziwieniem – To nieźle się chłop nadenerwował, że musiał się wyżyć na twoich rękach.

-Żeby tylko rękach… - mruknęłam, lecz natychmiast pożałowałam tych słów. Do oczu cisnęły mi się łzy, a ja nie potrafiłam ich zahamować. Nóż trząsł mi się w ręce. Po chwili po moich policzkach popłynęły mokre strumienie.

Przykryłam ręką twarz, czując na sobie wzrok byłego Ślizgona. Chciałam zapaść się pod ziemię. Wiedziałam ,że w każdej chwili mogę się spodziewać głośnego wybuchu śmiechu.

-Nie płacz – szepnął, kładąc rękę na moim ramieniu.Właściwie, to jego ręka ledwo dotykała mojego ramienia.  Podniosłam zdziwiony wzrok, a moje oczy zatonęły w tęczówkach Malfoya. Tych szaroniebieskich tęczówkach. Najdziwniejsze było to, że nie wyrażały one żadnych emocji prócz szczerego współczucia.

-Dobra, dawaj ten tekst o szlamie i miejmy to za sobą. – stwierdziłam, szybkim ruchem ocierając łzy.

-Nie rozumiem cię, Granger. Już kilka razy nazwałaś się szlamą. – rzekł Malfoy badawczo. Prychnęłam po raz kolejny.

-Daruj sobie. Wiem, że nią jestem. Nawet jeśli w pewnym stopniu zmądrzałeś, to nadal się mnie brzydzisz.  – stwierdziłam, zgodnie z prawdą.

Chłopak znowu zaczął mi się przyglądać, ale tym razem nie odwróciłam wzroku. Wpatrywaliśmy się sobie w oczy, nie mając pojęcia, ile mogło to trwać. W końcu, chcąc przerwać tę dziwaczną eskapadę, powróciłam do krojenia kolejnej porcji korzonków. Nagle poczułam, jak mój obserwator wyrywa mi nożyk z ręki.

-Granger, nie mam pojęcia, co tez mogło zagnieździć się w tej twojej głowie, ale przyznam szczerze, że nie zachowujesz się jak dziewczyna, którą znałem za czasów Hogwartu. – wyznał, przyciskając nóż do blatu – Powiedz, co mogło tak diametralnie cię zmienić? – zapytał z naciskiem na ,,co”, lecz po sekundzie dodał – Nie, żeby mnie to jakoś nurtowało – sprostował- ale nie mogę zrozumieć, że najmądrzejsza czarownica od czasów samej Roweny, przyjaciółka wielkiego Pottera, członkini złotej trójki, bohatersko walczyła o wolność czarodziejów, a teraz stanowi zaledwie wrak człowieka. Tak właściwie, to zachowujesz się, jak typowa służąca. Spodziewałem się jakiś protestów, krzyków, prób sabotażu, a tu nic. Totalna pustka, na wszystko się godzisz. Granger… – powiedział, podnosząc palcem mój podbródek – Co jest z tobą?

Nie wiedziałam dokładnie, co chcę teraz zrobić. Płakać, krzyczeć czy ochrzanić samą siebie. Co jak co, ale Malfoy miał rację.

- Ty nic nie wiesz, Malfoy. – stwierdziłam chłodno, zawzięcie patrząc mu w oczy.

-To mnie uświadom, bo średnio rozumiem. – rzekł, opuszczając palec z mojego podbródka. Westchnęłam.

-Nie będę ci tego teraz opowiadać. – powiedziałam, wrzucając wszystkie składniki do kociołka.

-Mamy czas, zanim eliksir się ugotuje.

________

-Mamy czas, zanim eliksir się ugotuje. – nalegałem. Dziewczyna znowu westchnęła.

-Co chcesz wiedzieć? – zapytała z rezygnacją.

Naprawdę, nie poznawałem sam siebie. Bo właściwie, co mnie to obchodziło? Nie miałem pojęcia. Po prostu chciałem poznać jej historię, co działo się po drugiej stronie, co robił skład świętej trójki przyjaciół Dumbledora.

-Wszystko. Od tamtej bitwy. – odparłem, po czym zacząłem się wsłuchiwać w jej słowa, poprzedzone kolejnym westchnięciem.

-No więc… - zaczęła – Było wielu rannych. Postanowiliśmy przenieść się w bezpieczniejsze miejsce, by się nimi zająć oraz opracować jakąś strategię. Nie było nadziei na nic lepszego. Z resztą, wiesz o co chodzi- dodała szybko, po czym kontynuowała- W każdym bądź razie, brakowało nam magomedyków, więc Miriam postanowiła wyszkolić kilka osób, by mogły jej pomagać. Padło na mnie, Neville’a i … - zawahała się – i jeszcze jedną osobę. Niedługo potem została porwana, a my musieliśmy radzić sobie sami. Okaleczonych i zaatakowanych przybywało, praktycznie nie mieliśmy chwili odpoczynku. W końcu… - zawahała się po raz kolejny- Ginny patrząc na mnie nauczyła się opatrywać poniektóre rany i mogła mi trochę pomagać, gdy miała wolną chwilę. No i… - jej głos zaczął się robić płaczliwy- I ja… mogłam sobie pozwolić na dzień wolny. Miałam nadzieję się spotkać z… Ronem. No i… spotkaliśmy się, ale… - teraz ewidentnie było słychać szloch, lecz nie chciałem jej przerywać. Pokazałem gestem dłoni, by mówiła dalej. Wciągnęła powietrze – No więc, po pewnym czasie okazało się, że… ja… jestem…- przełknęła gulę w gardle i spojrzała na mnie niepewnie, ale po chwili odwróciła wzrok- Okazało się, że jestem w ciąży… - powiedziała cicho, a ja zamarłem – Oczywiście, Ron się ucieszył, ale potem… do mojego… gabinetu trafił George, jego brat. Miałam mu tylko zszyć ranę, jednak narzędzia były nieodpowiednio wyczyszczone, a szwy stanowiły zaledwie zwyczajne nitki i mimo moich starań, George’owi wdało się zakażenie. Przez to nie mógł jechać na misję, więc spadła ona na Ronalda. Tak jak kilka potem. No i wtedy… on powiedział mi, nakrzyczał na mnie, że to moja wina, że on jest teraz taki zabiegany, że nie ma na nic czasu. Za to, że on musi być na misjach, nakazywał mi siedzieć w gabinecie 24 godziny na dobę. Byłam wykończona, ale nie mogłam wyjść, gdyż zaczarował wyjście – Granger zaczęła płakać – Po jakimś miesiącu takiego życia, byłam na tyle zmęczona i przepracowana,  że ja… straciłam to dziecko. – przystanęła, by przetrzeć rękawem oczy. Nie przerywałem jej- Ron zaczął mnie jeszcze bardziej obwiniać, bić, krzyczeć, wyzywać, ja… miałam dość. Po pewnym czasie okazało się, że kazał mi siedzieć i zajmować się chorymi tylko po to, by na boku kręcić z inną dziewczyną. Podejrzewam, że ona jest z nim teraz w ciąży, choć pewności nie mam. Pomijając kilka faktów, tak przedstawia się cała historia. Czy właśnie to chciałeś usłyszeć? – zapytała, powstrzymując łzy.

A ja stałem tam, jak wryty i nie mogłem do końca przeanalizować słów byłej Gryfonki.

-Granger, ja… przykro mi.- stwierdziłem, całkowicie szczerze. Nie chciałem nawet domyślać się, co tez musiała przeżywać w takich warunkach, w jakich dane jej było bytować.

-Tobie? Żal ci brudnej szlamy? – zakpiła, opuszczając głowę. Zauważyła, że eliksir się już uwarzył, więc zaczęła go przelewać do flakoniku.

-Żal mi kobiety, która została wykorzystana i straciła ciążę. – powiedziałem cicho, kładąc dłoń na jej ręce. Ten gest był całkowicie podświadomy. Pewna część mnie, po prostu musiała pocieszyć tę małą, kruchą, a zarazem tak wytrzymałą osóbkę.

Granger spojrzała na swoją dłoń, a potem na mnie i rzekła:

-Malfoy, nie poznaję cię.

Teraz to ja opuściłem wzrok.

-Chodźmy już do mojej matki.

_________

Hej! Przepraszam za tak długą nieobecność. Teraz będę umieszczała rozdziały pewnie gdzieś 1-2 razy na miesiąc, gdyż najzwyczajniej w świecie nie mam na nic czasu. Wszystko mnie boli. Miałam dzisiaj trochę czasu, gdyż jutro jadę na zawody strzeleckie i nie idę do szkoły, co wiąże się z pobudką o rozsądnej godzinie :) Mam nadzieję, że nie macie mi nic za złe. Przepraszam za to, że rozdział się nie klei i jest krótki, ale padam z nóg i nie mam pojęcia, co pozmieniać. 

Pozdrawiam i życzę powodzenia w szkole! :D

Nadya.