Rozdział 2

-Ronaldzie- zaczęłam. Sama nie wiem, o czym właściwie chciałam z nim porozmawiać.

-Czego?- warknął, przenosząc spojrzenie na dzieciaki- Jestem zajęty, jakbyś nie zauważyła.

Nagle w gardle stanęła mi wielka gula. Byłam jednocześnie zła i wdzięczna Ginny. Zła za to, że wykorzystała mój brak umiejętności odmawiania jej, a wdzięczna za to, że poniekąd zmusiła mnie do rozmowy ze swoim bratem. Już od dawna to planowałam.

-Ron,  ja chciałabym…- nie dał mi skończyć.

-Nie pozwalaj sobie. ,,Ron” tylko dla przyjaciół.- powiedział cicho, dając mi do zrozumienia, że nie jestem tu mile widziana. Ale ja nie miałam najmniejszego zamiaru wycofać się po raz kolejny.

-Chciałabym z tobą porozmawiać.- wyznałam, czekając na jego reakcję.

Uśmiechnął się tylko pogardliwie pod nosem.

-O czym?- zapytał z udawaną ciekawością.

-O tym. O tym, że to nie moja wina. Nie możemy się wiecznie kłócić i spierać! Nie chciałam, żeby ono…-  pewne słowo nadal sprawiało mi w jego obecności trudność.

-Zmarło?- wysyczał, odwracając głowę w moją stronę. Teraz na jego twarzy widniała czysta wściekłość. - Nie twoja wina? A czyja?! Moja?!- coraz bardziej podnosił głos.- To przez ciebie! Już za kilka tygodni mógłbym zostać ojcem!- wykrzyczał, wstając z miejsca.

-Przecież tego nie chciałam! Nie straciłam dziecka specjalnie!- odpowiedziałam na jego zarzuty płaczliwym głosem.

-Nie?!- powiedział przez zaciśnięte zęby- Nie trzeba było ratować każdego kto popadnie!

-Sam kazałeś mnie przydzielić do punktu medycznego i nigdy nie pozwoliłeś stamtąd odchodzić! – wykrzyczałam. Przypomniały mi się dni, kiedy mój narzeczony specjalnie zaklinał wyjście, by było dostępne tylko dla potrzebujących, a ja spędzałam w zimnym, obskurnym pomieszczeniu kilka dni z rzędu- To ty przyczyniłeś się do śmierci naszego dziecka! Myślisz, że dwadzieścia godzin pracy dziennie było dla mnie przyjemnością?

Między nami nastała cisza, lecz po chwili Weasley ,,wybuchł”.

-Mam tego dosyć! Zmarnowałem na ciebie już stanowczo za dużo czasu w moim życiu! Wynoś się!

Do oczu cisnęły mi się łzy.

-Więc po co w ogóle ze mną byłeś, skoro ze mnie taka maszkara? – zakpiłam. Spojrzał na mnie z tryumfującym uśmiechem.

-Myślisz, że się nudziłem, gdy ty całymi dniami zajmowałaś się chorymi? A kto miał się zająć mną?- szepnął mi cicho do ucha- Na szczęście Romilda ma czym pocieszać, oj ma.

Już nie mogłam wytrzymać. Ręce aż mnie świerzbiły. Zamachnęłam się i uderzyłam swojego byłego z całej siły w twarz.

-Ty podła świnio! Podczas gdy ja byłam w ciąży, ty zabawiałeś się z jakąś wywłoką! Nienawidzę cię! Jak mogłeś mi to zrobić?- łzy przesłoniły mi oczy, nie wiedziałam co się ze mną dzieje.

Przed oczami stanął mi obraz tej całej Vane z moim, a właściwie już nie moim, Ronem.

-Ty głupia szlamo! Jeszcze pożałujesz tych słów!- to były ostatnie słowa, które zarejestrował mój słuch. Potem poczułam silne uderzenie w twarz, a następnie serię ciosów w brzuch.

To już nie był mój Ron. Nie ten, który przynosił mi czekoladki z amortencją dla zabawy, chociaż wiedział, że wyczuję miksturę. Nie ten, który mnie łaskotał, gdy się z nim nie zgadzałam. To był zupełnie inny mężczyzna. Bezuczuciowy potwór pogrążony w wojnie. Nie miałam szans go odzyskać.

***

-Malfoy, wiesz co masz robić? To ważne, skup się.- powtarzał po raz setny Zabini.

-Wiem. My bierzemy uzdrowicieli, reszta unieszkodliwia szlamy.- powtórzyłem powoli. Wszystko było tak zaplanowane, że nie było szans na niepowodzenie tej misji.

-No, to chyba możemy ruszać.- powiedział, wypuszczając powietrze z świstem.

Zastanawiałem się nad tym, jak poznam owych medyków. Co prawda, powiedziano mi, że osoby, których szukamy, będą się znajdowały w tamtejszym szpitalu, jednak nadal nie mogłem znieść tej niepewności. A co jeśli niechcący zabiję któregoś z poszukiwanych? Postanowiłem więc, że na tej akcji nie rzucę ani jednego zaklęcia Avady. Wolałem nie ryzykować. Przecież dotyczyło to także mojej matki.

Wieczorem mała grupa Śmierciożerców teleportowała się do siedziby ukrywających się czarodziei.  Bariera otaczająca ich schronienie była zbyt słaba, by nas zatrzymać. Ja i Zabini natychmiast zajęliśmy się poszukiwaniem punktu szpitalnego. Wszyscy, którzy chcieli nas atakować, od razu padali na ziemię, torturowani bolesnymi zaklęciami lub petryfikowani. Po jakiś trzech minutach i unieszkodliwieniu około trzydziestu osób, dostrzegliśmy białe drzwi z napisem: ,,Punkt medyczny”.

Bez zastanowienia wtargnęliśmy do środka. Naszym oczom ukazała się zdziwiona Ginny Weasley. Jej rudych włosów nie można było pomylić z żadnymi innymi. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się akurat tej dziewczyny.  Blaise podszedł do niej i zapytał głosem bez emocji:

-Idziesz z nami po dobroci, czy użyć siły?

Przerażenie w oczach Weasley’ówny było nie do opisania.

-C…co? Gdzie chcecie mnie zabrać? Po co?- szeptała ze strachem, cofając się.

Puściliśmy jej pytanie mimo uszu.

-Gdzie reszta uzdrowicieli?- teraz to ja zabrałem głos, a ona wydała się być jeszcze bardziej spanikowana.

-Mów!- popędził ją Zabini, grożąc różdżką.

-Nic wam nie powiem!- krzyknęła.

W tym samym momencie do pomieszczenia wpadła zdyszana, zakrwawiona kobieta.

-Ginny, uciekaj! Śmierciożercy…- przerwała, gdy dostrzegła Zabiniego celującego w rudzielca . Nie miałem pojęcia, kim mogła być ta postać. Kojarzyłem ją, ale nie wiedziałem skąd.

Stanęła jak wryta. Ja i mój towarzysz nie mieliśmy zamiaru dłużej czekać.

-Ty też jesteś medykiem?- zapytał czarnoskóry. Kobieta spojrzała na niego, a potem na mnie. Skądś znałem te czekoladowe oczy. Mniejsza z tym! Nagle jakby zrozumiała, co się wokół niej dzieje.

-Ja tak, ale ona nie- powiedziała cicho, wskazując na Ginevrę- zostawcie ją.

-Ona kłamie! Chce mnie obronić!- wykrzyknęła córka Weasley’ów.

-Nie mamy tyle czasu! Szybciej!- wrzasnąłem, by przerwać to przedstawienie.

-Ginny, błagam. Zrób to dla mnie.- szepnęła kobieta.

-Hermiona!- zapłakała ruda Weasley’ówna.

Hermiona? Hermiona Granger? Niemożliwe, to na pewno nie jest ona. Co jak co, ale szkolnego wroga bym rozpoznał.

-Na nic im się nie przydasz, zabiją cię. Proszę cię, ja nie mam tu po co zostawać. - tłumaczyła pospiesznie Hermiona, a potem wskazała na swoją twarz- Widzisz to? To się będzie powtarzać. Błagam Cię, zostań tutaj, pomagaj im, ja już nic nie stracę.

-Rozumiem, że ty nie jesteś nam potrzebna. Uciekaj, zanim rzucę na ciebie Cruciatusa. Znaj moją dobroć. – zwrócił się czarnoskóry do Ginny, po czym wypchnął ją za drzwi. 

Następnie szybkim ruchem przycisnął kobietę do ściany i zapytał przez zaciśnięte zęby:

-Gdzie reszta uzdrowicieli? Radzę ci mówić, bo moja cierpliwość się kończy.

-Nie ma nikogo, prócz mnie.- stwierdziła hardo.

Blaise mocniej zacisnął dłonie na jej ramionach.

-Nie kłam, szlamo. Dobrze wiemy, że jest trzech uzdrowicieli. Pytam po raz ostatni. Gdzie oni są?!- warknął, jednak nie przestraszyło to jej.

-Nie żyją- powiedziała cicho, patrząc mu prosto w oczy. Blaise mając już dosyć, wykrzyknął:

-Crucio!

Hermiona padła na podłogę, wydzierając się w niebogłosy. Po jakiejś minucie złapałem swego towarzysza za rękę i przerwałem męki kobiety. Nie mogłem mu pozwolić jej torturować, była nam potrzebna.

-Mieliśmy ją dostarczyć żywą, Zabini. Opamiętaj się.- powiedziałem z nutą dezaprobaty w głosie. Spojrzał na mnie spode łba.

-Masz dzisiaj szczęście, szlamo.- oznajmił Blaise, po czym splunął w jej stronę.

-Idziemy!- rozkazałem, a mój przyjaciel (jeśli w ogóle można tak nazwać któregoś z Śmierciożerców) wyczarował niewidzialne kajdany na jej nadgarstkach. Nie miała szans na ucieczkę, gdyż w przypadku Śmierciożerców, tylko ten, kto założył magiczne kajdany, mógł je potem zdjąć.

-Malfoy, ty ją weź- zabrał głos ciemnoskóry,  pchając kobietę w moją stronę- Jeśli zacznie mi się wyrywać, to nie ręczę za siebie i ją zabiję.

Złapałem ją za ramię i pociągnąłem w stronę wyjścia. Na zewnątrz panował wielki rozgardiasz. Co chwila widziałem czarodziei padających jak muchy.

-Nie! – moich uszu doszedł jej wrzask. Odwróciłem się  i zobaczyłem, że patrzy w stronę Crabbe’a. A właściwie to w stronę jego ofiary -  bruneta leżącego kilka metrów dalej.  Poczułem, że zaczyna mi się wyrywać, więc złapałem ją za ramiona, pchając do przodu. Po chwili teleportowaliśmy się już do siedziby Czarnego Pana.

Postanowiłem uświadomić Hermionie, co właściwie się z nią stanie. Poprowadziłem ją do małej,  jeszcze niezagospodarowanej komnaty. Ledwo stała na nogach, musiałem ją przytrzymywać. Potrząsnąłem nią solidnie.

-Halo! Za chwilę zobaczysz się z samym Czarnym Panem, rozumiesz? Porwaliśmy cię, gdyż potrzebujemy pilnie uzdrowicieli.  Radzę ci się jakoś zachowywać, bo on jest zdolny za najmniejszą obrazę karać serią bolesnych zaklęć! Słyszysz mnie?- upewniłem się. Nie wiedziałem nawet, czy ona kontaktuje.

-Nic mu nie powiem, zabijcie mnie.- powiedziała słabym głosem.

-Nie musisz mu nic mówić, przynajmniej na razie.- stwierdziłem cicho- Masz tylko obiecać posłuszeństwo.- widziałem, że znowu chce coś dodać, więc zagroziłem- Jeśli tego nie zrobisz, zmusi cię do tego. Śmierć przyjaciół, tortury. Chyba tego nie chcesz?

Pokręciła przecząco głową. Wbiła wzrok w posadzkę. Wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć. Dopiero teraz dostrzegłem, że prawie całe ciało ma pokryte siniakami lub poranione. Jej usta były sine. Po chwili podniosła głowę i spojrzała mi w oczy. Jej czekoladowe tęczówki były przepełnione smutkiem i bólem. 

-Czy pojmaliście kogoś jeszcze?- zapytała cicho.

-Tak. Twojego przyjaciela z punktu medycznego- rzekłem, przypatrując się jej. Blaise na moim miejscu zapewne wybuchłby śmiechem, ciesząc się nieszczęściem szlamy.

-Gdzie on jest? Gdzie jest Neville?- patrzyła na mnie z takim żalem, że aż sam zacząłem zastanawiać się nad swoim postępowaniem. Niech to szlag!

-Prawdopodobnie tam, gdzie zaraz i ty się znajdziesz. Koniec pytań. Ruszajmy.- poinformowałem ją i wyszliśmy z pomieszczenia, kierując się w stronę Sali Zebrań.

_____

Hej! Nie wiem, co sądzić o tym rozdziale. Sami oceńcie. Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale jak mówiłam, była u  mnie kuzynka i jej pobyt niestety nieznośnie się przedłużył. Bardzo dziękuję wszystkim za komentarze, uwagi, opinie. Jak już mówiłam, bardzo mi pomagają! Dziękuję też za podawanie linków własnych blogów, gdyż ostatnio cierpię na niedobór materiałów do czytania i chętnie poczytam nowe J Nowy rozdział powinien pojawić się gdzieś najpóźniej do piątku.

Pozdrawiam i zachęcam do czytania!

Lydia.